در طول ۱۴ سال گذشته، شمار معلولین در افغانستان ۱۱ درصد افزایش یافته است.به دیدار اشرف فروغ می‌روم. کسی که در جریان جنگ‌های داخلی در سال ۱۳۷۴ در کابل از ناحیه کمر زخم برداشت و هرگز روی پای خود ایستاد شده نتوانست.
اشرف کارمند شفاخانه صلیب سرخ در کابل است. به گفتهٔ او خوش‌شانس بود که فرصت کار برایش مساعد شده است و این فرصت برای شماری زیادی معلولین فراهم نمی‌شود.
اشرف می‌گوید:
«وضعیت معلولین در افغانستان خوب نیست. برخورد مردم در سال‌های اخیر یک مقدار تغییر کرده، اما کارِ باید و شاید صورت نگرفته و مردم معلولین را طبقهٔ ضعیف و از پا افتاده می‌پندارند. محکوم به این هستند که در خانه بنشینند و کار نکنند و درس نخوانند.
دید مردم در کل از روی دل‌سوزی و ترحم است و یا هم تحقیر.
من و یک جمع خوش‌شانس بودیم که فرصت کار برای ما مساعد شد، اما وضعیت کار برای معلولین اصلا خوب نیست».
به گفتهٔ او، در هیچ ادارهٔ دولتی افغانستان فرصت کار برای معلولین داده نمی‌شود و نسبت به معلولین جفای بزرگ صورت گرفته است.
«ملیارد‌ها دالر در افغانستان سرازیر شد اما کار بنیادی صورت نگرفت.
حتا در دانشگاه کابل راه اختصاصی برای معلولین وجود ندارد.
این موضوع فرصت دانش آموختن را از معلولین می‌گیرد».
ضیاء الحق فضلی، سخنگوی وزارت شهدا و معلولین در گفت‌و‌گو با اسپوتنیک افغانستان می‌گوید، دو تن از خانم‌های دارای معلولیت و استخدام بیش از نهُ هزار معلول در ادارت دولتی و همچنین تهیه استراتیژی ملی شهدا و معلولین از عمده‌ترین کار‌هایی است که این نهاد انجام داده است.
آقای فضلی می‌گوید:
«وزارت شهدا و معلولین استراتیژی ملی شهدا و معلولین را نهایی کرده و به زودی به کابینه ارایه خواهد کرد.
برای ده‌سال آینده خدمات صحی، تعلیمی و اشتغال‌زایی در آن استراتیژی پیش‌بینی شده است».
جنگ‌های داخلی، ماین‌های کنار جاده‌یی، انفجار و انتحار از عمده‌ترین دلیل‌های معلولیت در افغانستان خوانده می‌شود.