به گزارش اسپوتنیک، افراد بیش از 50 سال با اقامت دائمی بریتانیا در این تحقیقات شرکت کردند. دانشمندان سطح تنهایی آنها را با استفاده از مقیاس سه نمره ای دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس (ایالات متحده آمریکا) ارزیابی کردند.
شرکت کنندگان سوالات پاسخ دادند که "هر چند وقت احساس می کنید که به تماس و صحبت انسان نیاز دارید؟" گزینه های پاسخ "تقریباً هیچگاه" (1 امتیاز) ، "بعضی اوقات" (2 امتیاز) و "اغلب" (3 امتیاز). بعداً نتیجه گیری نمودند: هر کی به امتیاز 3 نزدیکتر باشد ، شخص بیشتر تنها می شود. برعلاوه آنها از نظر افسردگی نیز ارزیابی شدند.
از 4112 نفر ، 264 ایشان (%6.42) طی ده سال اخیر به دیابت نوع 2 مبتلا شده اند. کسانی که دیابت شان تشخیص شده است، به طور متوسط کسانی که (1.42 امتیاز) داشتند، نسبت به افرادی با (1.33 امتیاز) که دیابت نداشتند، به طور قابل توجهی بیشتر تنها بودند. می توان گفت که خطر ابتلا به دیابت تنها در افراد 42% بیشتر بود. در اوایل کسانی که مبتلا به دیابت شده بودند، خبر دادند که علائم بارزتری دیابت در وجود شان ملاحظه گردیده نسبت به کسانی که مرض ایشان رشد ننموده است.
اما مشخص شد که تنهایی بدون در نظر داشت سن، جنس، قومیت، وضعیت مالی، استعمال دخانیات، فعالیت بدنی، مصرف الکل، شاخص توده بدن، سطح هموگلوبین گلیکوزیله، فشار خون شریانی و امراض قلبی عروقی یک عامل خطرناک قابل توجه در ابتلا به دیابت در طول دوره پیگیری است. ارتباط بین تنهایی و دیابت نوع 2 در اصلاح علائم افسردگی همچنان قابل توجه است.
در حین حال ، انزوای اجتماعی تأثیر مهمی در پیشرفت دیابت نوع 2 نداشت. نتایج این مطالعه نشان می دهد که تنهایی را می توان یک عامل خطر در ابتلا به دیابت نوع 2 در طی 12 سال پیگیری دانست، بدون در نظر گرفتن تعدادی از متغیرهای جانبی، از جمله عوامل اجتماعی-جمعیتی ، نگرش نسبت به سلامتی فرد و امراض همزمان قلبی و متابولیکی. این ارتباط در صورت اصلاح علائم افسردگی ادامه یافت.