به این ترتیب، از لحاظ تئوری، ایتالیایی ها مخترع بمب افکن هستند، اما در واقعیت اینگونه نیست. مخترع روسی ایگور ایوانوویچ سیکورسکی اولین بمب افکن را ساخت، وی همچنین بنیانگذار شرکت هوایی Sikorsky Aircraft در ایالات متحده بود.
سیکورسکی در سال 1918 به ایالات متحده مهاجرت کرد، اما در سال 1912، در حالی که در روسیه بود، او اولین بمب افکن سنگین را به نام ایلیا مورومتس طراحی کرد. سیكورسكی همچنین نمونه ای از هلیكوپتر را ساخت كه بعداً پایه و اساس هلیكوپتر امریكایی سیكورسكی UH-60 Black Hawk را تشکیل داد. بمب افکن سنگین "ایلیا مورومتس" سرعت تا 100 کیلومتر در ساعت و برد پرواز تا 500 کیلومتر را توسعه داد. این طیاره می توانست به حداکثر ارتفاع 4000 متر صعود کند و حداکثر قدرت حمل بار بمب طیاره 400 کیلوگرم بود. طبق استانداردهای امروز، عملکرد این طیاره جنگی بسیار پایین بود، اما در جنگ جهانی اول بمب افکن عالی شمرده می شد.
ایالات متحده دارای بمب افکن B-2، تنها بمب افکن استراتژیک دوربرد جهان است. علاوه بر این، نیروی هوایی امریکا همچنین بمب افکن B-52 دارد. بمب افکن های روسی عمدتاً Tu-160 و چینایی - Xian H-6K می باشند. به مثابه سه نیروی نظامی برجسته جهان، چین، آمریکا و روسیه بمب افکن های استراتژیک خود را دارند. علاوه بر این، در حال حاضر، این سه کشور بدون از دست دادن یک ثانیه وقت، در حال توسعه مدلهای جدیدی از بمب افکن های استراتژیک هستند، تا بتوانند "تعویض نسل" طیارات خود را در اسرع وقت پیاده کنند. ایالات متحده در اینجا همچنان در مقام اول قرار دارد، زیرا آزمایشات پروازی بمب افکن نامریی نسل دوم B-21 خود را در حال حاضر آغاز کرده است. چین با آنها دست و پنجه نرم می کند و از قبل یک روند فعال در زمینه طراحی و کار را روی Xian N-20 آغاز کرده است. روسیه همچنین در حال آمادگی برای از سرگیری تولید Tu-160 است. این سه کشور از مبارزه با یکدیگر دست نمی کشند و تمام تلاش خود را جهت تقویت قدرت نظامی خود را به حساب بمب افکن ها افزایش دهند، ولی به نظر می رسد که فقط آنها در این زمینه به طور فعال مصروف طراحی هستند. در مورد سایر کشورها چطور؟ آیا آنها نیازی به ساخت بمب افکن های استراتژیک خود ندارند؟ در واقعیت امر، مشکل عمده وجود دارد که آنها نمی توانند از عهده آن برآیند.
و در صحنه نبرد، بار بمب بمب افکن های استراتژیک بسیار زیاد است، آنها می توانند حملات مخرب را بر علیه اهداف مهم دشمن انجام دهند، و همچنین پشتیبانی هوایی شدیدی را برای واحدهای نظامی در خط مقدم انجام دهند. در عرصه سلاح های هسته ای، بمب افکن ها نیز بخش مهمی از نیروی حمله هسته ای «سه در یک» هستند. اما تولید چنین هواپیماهایی کاملاً پیچیده است.
امروزه ایجاد سیستم های دفاع هوایی در کشورهای مختلف بیشتر و کامل تر می شود و بمب افکن ها به دلیل بزرگ بودن آنها در میدان نبرد در معرض خطر زیادی قرار دارند. برای از بین بردن شبکه ایستگاه های دفاع هوایی دشمن، اغلب روش غلبه بر سیستم دفاع هوایی در ارتفاعات بسیار کم استفاده می شود ، جایی که کنترل بمب افکن مشکل تر است.
بزرگترین برتری بمب افکن این است که می تواند تعداد زیادی کلاهک هسته ای را پرتاب کند، اما پس از پایان جنگ سرد، مفهوم جنگ به تدریج به درگیری های به مقیاس کوچک و جنگ مستقیم تغییر کرد. و به طور کلی، نمی توان گفت که منازعه با شدت بلند را با ارسال طیارات کوچک تهاجمی یا طیارات شکاری کثیرالاستفاده حل کرد. در این مورد هیچ نیازی به استفاده از بمب افکن ها وجود ندارد.