پال ستیگان (Pål Steigan) در مقاله منتشره در نشریه Steigan (ناروی) می نویسد، اپیدمی کرونا ویروس سیستم جهانی مواد غذایی عصر جهانی شدن را در محراق توجه قرار داده است. بسیاری از کشورها، از جمله ناروی امنیت غذایی پائین دارند. به ما می گویند که تولید نمودن غذای خودمان حتمی نیست، زیرا ما می توانیم هر زمان آن را بخریم. این چیزی است که برای جامعه و منظره فرهنگی ما مضر است و این امر کاملاً جدا است که بحران جهانی مواد غذایی با چه شیوه دردناک به سلامتی مردم ضربه خواهد زد.
کشورهای بزرگ کشاورزی محدودیت صادرات را اعمال می کنند. قزاقستان، یکی از بزرگترین صادرکنندگان گندم در جهان، در حال حاضر صادرات را ممنوع اعلام کرده است. این ممنوعیت همچنین برخی از محصولات گیاهی را تحت تأثیر قرار داد. روسیه همچنین یکی از صادر کنندگان عمده گندم ممنوعیت صادرات در نظر دارد و می گوید که تحولات را از نزدیک دنبال می کند.
استدلال اصلی جهانیان: غذای کافی در جهان وجود دارد، در صورت لزوم، شما فقط می روید و آن را خریداری می کنید. اما، همانطور که برتولت برشت (Bertolt Brecht) گفته: "گرسنگی اصلاً به سادگی وجود نمی آید، آن را تاجران غله راه اندازی می کنند."
آیندیویند اندرسن Indyvind Andresen در صفحات steigan.no. می نویسد، چهار شرکت چندملیتی 75 درصد تجارت جهانی غله را کنترل می کنند. اینها ADM ، Bunge، کارگیل Cargill و دریفوس Dreyfus هستند - آنها اغلب ABCD یا "الفبا" نامیده می شوند.
الفبای معاملات غله
الف - ADM ((Archer Daniels Midlands)، ایالات متحده، 32 هزار کارمند.
ب – بانگ Bunge، ایالات متحده، 35 هزار کارمند.
ج – کارگیل Cargill، ایالات متحده، 140 هزار کارمند. احتمالاً بزرگترین شرکت خصوصی جهان است.
د - Dreyfus (Louis Dreyfus Company)، هالند، 20 هزار کارمند.
همانطور که مارتین کاپاروسMartín Caparrós) ارجنتاینی در کتاب خود "گرسنگی" می نویسد، «الفبا» در بسیاری از جرایم - نابودی جنگلات، استفاده غیرقانونی از مواد شیمیایی در کشاورزی، فرار از مالیات، برده داری و کار کودکان دخیل است.
این شرکت ها در تلاشند همه منابع مواد غذایی را تحت سلطه خود قرار دهند. امروز آنها بازار جهانی و اکثر بازارهای ملی را کنترول می کنند. آنها نظر به انحصار شان، قیمت ها برای تولید کنندگان را پایین می آورند.
کاپاروس می نویسد:
قیمت جهانی مواد غذایی در حال افزایش است و یکجا با انها مفاد نیز به روش های گوناگونی در حال افزایش هست. آنها به پخش اطلاعات دست می زنند، دست به احتکار ذخایر عظیم می زنند، در جایی که ارزانتر است خرید می کنند، و در جایی که گرانتر است ، می فروشند، قیمت های جهانی را تعیین می کنند، افزایش و کاهش موقتی قیمت ها را سازماندهی می کنند، بر تولید کنندگان محلی با قیمت های بیش از حد فشار آورند.
براساس گزارش سال 2019 سازمان مواد غذایی سازمان ملل، تعداد افراد گرسنه و مبتلا به سوء تغذیه در جهان برای سومین سال متوالی در حال افزایش است.
و این قبل از بحران فعلی بود. اکنون اوضاع فقط بدتر شده است.
چین دستور می دهد که برنج را برای استفاده در آینده خریداری نکنید
مجله تایم می نویسد که مقامات چین به شهروندان می گویند که برای آینده برنج نخرند. اندکی قبل صادرات برنج توسط ویتنام ممنوع شد و چین بزرگترین مصرف کننده برنج در جهان است. مقامات ادعا می کنند که دلیلی برای نگرانی وجود ندارد و دسترسی به مواد غذایی رضایت بخش است. طبق گفته تایم، ذخایر چین برای یک سال مصرف کفایت میکند.
تعداد معدودی از شرکتهای بزرگ سیستم جهانی تجارت مواد غذایی را به دست گرفته اند و زنجیره های غذایی آنها قدرت فوق العاده ای دارد. آنها دائما در رقابت هستند تا همه چیز را تا حد امکان ارزان بخرند. این امر نه تنها امنیت مواد غذایی بلکه بهداشت عمومی را نیز تحت تأثیر قرار می دهد. رسوایی را که در سال 2013 به ارتباط فروش گوشت اسب که بنام گوشت گاو فروخته می شد، به یاد بیاورید.
نویسنده در اخیر می نویسد، ما، مردم ناروی، باید درک کنیم که بحران حاد مواد غذایی ما را نیز تهدید می کند و سیاست های نئولیبرالی که توسط احزاب حاکم دنبال می شود در واقع خطرناک هستند. وقت آن فرارسیده که مشی را – وقتی که خیلی دیر نشده - باید تغییر داد.