اما این بشر برای درامان ماندن از این تهدیدها همیشه دنبال راه چاره ای بوده و یافته است.
در برابر جنگ، هر روز سلاح های ترسناک‌تر و مرگبارتری ساخته تا بدآنجا که امروزه از ترس سلاح های هسته ای و کیمیاوی و میکروبی و صدها سلاح مرگبار دیگر بشر از جنگ های فراگیر و گسترده دوری می کند.
بشر در برابر بلایای طبیعی چون سیل و زلزله و طوفان ساختمان ها و خانه های خود را استوار و محکمتر می سازد.
در برابر قحطی و خشکسالی روش های آبخیز داری و کشت و زرع را بهبود بخشیده است و تولید مواد غذایی را افزایش داده اند با ساخت انبارهای بزرگ توانسته است غلات را برای چندین سال ذخیره کند و با گسترش راه های بازرگانی توانسته از دیگر سرزمین ها نیازهای خود را دریافت کند و زندگی خویش را بهبود بخشد.
بیماری های واگیر دار مرگبار مانند وبا، طاعون، سرخک، آبله، سل، تیفوس، جزام، فلج کودکان و آنفولانزای اسپانیایی، مرگ انسان‌های بسیاری را رقم زدند. اما بشر توانست در قرن بیستم همه این بیماری ها را ریشه کن کند. و جمعیت بشر در پایان قرن بیستم به حدود ۶ میلیارد نفر رسید.
با تغییر سبک زندگی و گسترش ارتباطات بازرگانی و جابجای سریع جمعیت‌ها در پایان قرن ۲۰ و ابتدای قرن ۲۱، بیماری های مانند ویروس ایدز، آنفولانزای خوکی و آنفولانزای مرغی و ویروس بیماری های حاد تنفسی مانند سارس و ابولا رو به گسترش بودند اما به دلیل شناخت چگونگی روند شیوع این بیماری ها با تقدم پیشگیری بر درمان و رعایت نکات بهداشتی و کنترل ورود خروج مناطق آلوده از گسترش این بیماری ها جلوگیری شد.
نکته مهم در روند مبارزه با این بیماری ها تقدم بهداشت و پیشگیری بر درمان است. اما این سیاست درمانی و حفظ صحت عامه که بر پایه تقدم بهداشت و پیش گیری بر درمان نیازمند؛
-اطلاع رسانی دقیق و داشتن صداقت با مردم،
-مقدم دانستن جان انسانها و حفظ محیط زیست بر افزایش رشد اقتصادی و تولید ثروت،
-نهادینه سازی «مفهوم احترام به جان و سلامتی نوع بشر» فارغ از دین، نژاد، فقیر و غنی بودن انسانها می باشد.
شیوع بیماری کرونا و چگونگی روند گسترش این بیماری بر همه جهانیان یادآور شد، که همه ما انسانها در این کره زمین سرنوشت مشترکی داریم و داشتن ثروت و قدرت نمی تواند حصار محکمی در پیرامون قدرتمندان و ثروتمندان بکشد و سرنوشت آنها را انسانها جدا سازد.
همه ما انسانها با همه تنوع نژادی، دینی و جنسیتی و زبانی در یک کشتی هستیم و سرنوشت همه به هم بستگی دارد.
نویسنده : حمید تبرزن - مسکو