میخائیل شیکمان مبصر رادیو اسپوتنیک در ادامه می نویسد، شاید حتی به همین دلیل جایزه صلح بالاخره به دونالد ترامپ داده شود. اگر کار اهدای آن را همان افرادی که این توافقنامه "تاریخی" را در دوحه امضا کردند، پیش برد. برای کسی صلح بد از نزاع خوب بهتر است. اگرچه برای طالبان، به گونه مثال، این واقعاً کار نیک بود. کشت خشخاش گسترش یافته و بیش از نیمی کشور تحت نفوذ آن قرار گرفته است. تنها چیزی که باعث عصبانیت میشد، این حضور امریکا بود. اما ظاهراً از عهده این موضوع نیز برآمدند.
ایالات متحده طی 19 سال در افغانستان فقط از یک اصل پیروی میکردند: طالب خوب طالب مرده است. و اکنون رئیس جمهور آنها طالبان را "مبارزان خوب" می نامد که به گفته وی اتحاد جماهیر شوروی به این امر معتقد شده بود. او احتمالاً آنها را نیز بخاطر این واقعیت كه اکنون آنها "قدرتمندترین اردوی روی زمین" را تحقیر كرده اند، بخشید. از این گذشته، امریکایی ها در این "معامله" افغانستان را ترک نمی کنند، زیرا ترامپ این را گفته است. به خاطری که طالبان با مهربانی به آنها اجازه این کار را میدهند. بطور صلح آمیز به آنها اجازه خروج میدهند. آن هم بطور صلح آمیز مشروط. این بدان معنی است که صلح از خود شرایط خاص خود را دارد. آنها هر آنچه در شرایط فعلی امکان پذیر است، دریافت می کنند.
طی مدت 135 روز، ایالات متحده نیروهای خود را از 12 به 8.6 هزار نفر کاهش می دهد و در 14 ماه آینده آنها بقیه نیروها را خارج می کنند. تا 10 مارچ، 5000 زندانی طالبان باید آزاد شوند. در عین حال، تحریم ها علیه همه رهبران جنبش برداشته می شود و نام آنها از "لیست های سیاه" حذف می شود. و همه اینها فقط یک قول است که آنها دیگر چنین نخواهند بود. قول صادقانه طالبان. و واشنگتن به حرف آنها باور می کند.
ترامپ چاره ندارد - انتخابات پیش رو است. و او تعهد کرده که این جنگ را خاتمه می بخشد. 135 روز که وی در مورد خروج قسمت اول نیروهای خود تعهد نموده، زمان اوج مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری است. زمان برگزاری کنگره های احزاب ماه جولای است و کاندیداها به فینال راه می یابند. هر سربازی که از افغانستان برگشته، سرباز اردوی انتخاباتی ترامپ خواهد شد. بنابراین او جنگ افغانستان را به یک جنگ داخلی تبدیل می کند. مطابق این طرح شناخته شده: شکست در یک مورد را به پیروزی در مورد دیگر مبدل خواهند ساخت.
راستی، یک مشکل کوچک وجود دارد. و این اشرف غنی رئیس افغانستان است. آنها فراموش کردند که نظر او را بپرسند. اگرچه، به طور مثال، آزادی طالبان از زندان ها در صلاحیت نظامیان او قرار دارد. و او قبلاً اظهار داشته است که آزادی تروریست ها نباید شرط مذاکرات بین افغان ها، بلکه نتیجه آنها باشد. یعنی کابل می خواهد چیزی بیش از هزار نفر از مردم خود را که توسط طالبان اسیر شده اند، آزاد سازد. آنها در واشنگتن به این گفته اعتراض می کنند و میگویند: "آیا می شنوی، غنی، یکه تازی نکن". و، به احتمال زیاد، او اطاعت خواهد کرد. همانطور که قبلاً اطاعت کرد، وقتی که به دستور ایالات متحده، مراسم تحلیف را به 9 مارچ به تعویق انداخت.
کاخ سفید او را به یانکی ها وابسته ساخت - مشروعیت او وابسته به اراده آنها است. اگر مخالفت کند - پیروزی بسیار جنجالی اور را در انتخابات ریاست جمهوری به رسمیت نه خواهد شناخت. و آنگاه غنی، علاوه بر طالبان، با جبهه آپوزیسیون نیز روبرو خواهد شد. آیا او به این احتیاج دارد؟ ولی برای او طالبان کافی خواهند بود. بدون امریکایی ها، او نمی تواند از عهده مقابله با آنها برآید، چون یکجا با امریکایی ها هم کاری کرده نتوانست.
اگرچه توافق به اندازه که ترامپ آن را ترسیم میکند، امیدوارکننده نیست. بلکه این یک "سند مشروط" است که برای خارج شدن هر یک از طرفین از آن، کافی است که در مورد صلاحیت کسانی که آن را امضا کرده اند، شک کنند. از طالبان، این فقط رئیس گروه قطر است، از ایالات متحده حتی پومپئو هم نیست، بلکه فرستاده ویژه ترامپ برای افغانستان است.