«اگر صلح بیاید» عنوان هشتگی است که از سوی شماری از شهروندان افغانستان راه افتاده است. نخستین بار این هشتگ از سوی رامین مظهر شاعر جوان افغانستان آغاز شد.
رامین مظهر می‌گوید که برای اولین بار به صورت اتفاقی در مورد آرزوهای خود بعد از صلح نوشت.
«در مورد این که اگر روزی صلح در افغانستان آمد، دوست دارم به نورستان بروم و از زیبایی‌هایی این ولایت زیبا لذت ببرم، نوشتم. بعد از دوستانم خواستم که اگر صلح آمد، شما چه آرزو دارید و با هشتگ «اگر صلح بیاید» آرزوی تان را بنویسید. رفته رفته این هشتگ همه‌گانی شد و همه در مورد آرزو‌هایی خود نوشتند».
مظهر از اینکه یک نوشته‌اش تبدیل به یک گفتمان شده است، خوشحال است:
«خوشحالم که این هشتگ دروازهٔ گفت‌و‌گو را میان شهروندان افغانستان باز کرد. افغانستان کشوری چند فرهنگی و زبانی است. برای رسیدن به صلح نیاز به گفتمان داریم».
رامین فرامرز دکتر استخوان است و بار‌ها عمل جراحی کسانی را انجام داده است که قسمتی از بدن شان در حملهٔ انتحاری یا انفجار زخم برداشته است.
او نیز در این کارزار سهم گرفته و می‌گوید:
«بیشتر از هرکسی درد جنگ را حس می‌کنم. به عنوان یک دکتر دوست دارم روزی در افغانستان صلح بیاید و دیگر با مریضی روبرو نشوم که یک عضوی از بدن شان را در جنگ از دست داده باشند».
اشرف فروغ، جوان دیگری ست که سال‌ها پیش و در جریان جنگ‌های داخلی افغانستان معلول شد و جنگ او را مجبور ساخت تا باقی عمر خود را از روی ولچییر دنبال کند.
از اشرف در مورد آرزو‌هایش پرسید و این که اگر روزی جنگ تمام شد، دوست دارد چه کار کند؟
لبخد زد و گفت:
«آرزویم این است که در سی‌و‌چهار ولایت افغانستان امکان حضور بدون مشکل معلولین را در مکاتب و دانشگاه‌ها مساعد بسازم تا هیچ معلولی موقع رفتن به مکتب و دانشگاه دچار مشکل نشود».
ظاهرا سقف آرزوهای مردم افغانستان خیلی بلند نیست. این را موقع گفت‌و‌گو با شهروندان عادی این کشور دانستم. شهروندانی که شاید توییتر و فیس‌بوک ندارند؛ اما یک آرزو دارند: روزی جنگ تمام شود و تمام افغانستان را بدون ترس و دلهره ببیند. آرزوی که این روز‌ها خیلی دور، خیلی نزدیک است.