به گزارش اسپوتنیک به نقل از طلوع نیوز، ظاهراً محمد اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان طرحی را دربارۀ چگونگی دست‌یابی به صلح در این کشور نوشته‌است.
این برنامه، هفت مرحله دارد و در این هفت مرحله به مسایلی چون بیرون شدن نیروهای امریکایی از افغانستان، همکاری‌های پس از بیرون شدن این نیروها در پیکار با هراس‌افگنی، آغاز گفت‌وگوهای میان مردم افغانستان، آتش‌بس میان طرف‌های درگیر، رسیدگی به مشکلات همه ای بخش‌های افغانستان و نقش مردم در ساختارهای سیاسی آینده پرداخته شده‌است.
این برنامه بر سه بخش متمرکز است. بخش نخست آن را مذاکره با امریکا، طالبان و پاکستان دربر می‌گیرد. در بخش دوم هم از مباحثه با کشورهای منطقه و جهان و سازمان‌های بین‌المللی، در پیوند با صلح، سخن گفته شده‌است و در بخش سوم نیز دربارۀ فوریت تلاش‌های صلح تأکید شده‌است.
در مادۀ اول طرح این برنامه، به چگونگی بیرون شدن نیروهای امریکایی از افغانستان و همکاری‌های پس از بیرون شدن آنان در پیکار با هراس‌افگنی پرداخته شده‌است. چیزی‌که در مادۀ دوم نیز آمده‌است و به آن گونه‌یی اطمینان‌دهی به طالبان گفته شده‌است.
در بخشی از مادۀ دوم این طرح آمده‌است:- "وقتی طالبان اطمینان حاصل کنند که نیروهای خارجی - که به ادعای طالبان مشکل همین است - از کشور بیرون خواهند شد (تنها اطمینان‌دهی در این مرحله)، هیئت پانزده نفری همه‌شمول پیشین، در مذاکرات با طالبان شرکت خواهد کرد. این مذاکرات احتمالی، برای افغانستانی‌ها بسیار مهم است و به‌گونۀ فراگیر و مشورتی انجام خواهد شد. پیش از آغاز مذاکرات، مردم و حکومت افغانستان، از طالبان می‌خواهند تا یک آتش‌بس دوجانبه را بپذیرند".
پیوندها میان کابل و اسلام‌آباد که همواره از بهر صلح در افغانستان مهم دانسته شده‌است، مادۀ سوم این طرح را می‌سازد.
در مادۀ سوم آمده‌است:- "افغانستان باید بداند که پاکستان به پناه‌دادن به هراس‌افگنان و پرورش هراس‌افگنی در منطقه، ادامه نخواهد داد و پاکستان باید بداند که افغانستان در راستای تجارت، صادرات و پروژه‌های انرژی که می‌شود به رشد اقتصادی پاکستان کمک کنند، می‌تواند یک همکار صادق باشد".
صدیق صدیقی سخنگوی رییس‌جمهور افغانستان نیز می‌گوید، که این طرح، کوتاه‌ترین راه برای رسیدن به صلح است:- "بیشتر به هر زمان دیگر، ما کوتاه‌ترین راه را برای یک پروسه‌‌یی که نتیجه می‌دهد، دریافت کرده‌ایم، دنبال می‌کنیم و ما امیدوار استیم که بالاخره به صلح برسیم".
نیاز به بحث‌ها در پیوند با صلح با همسایه‌ها، منطقه و جهان اسلام، مسایلی استند که در مادۀ چهارم این طرح درباره آن‌ها نگاشته شده‌است.
در مادۀ پنجم هم بر نیاز به بحث‌ها در این باره با غرب و سازمان‌های بین‌المللی تأکیده شده‌است. در هر دو ماده، از نقش این کشورها و سازمان‌ها، هم‌چون تضمین‌کننده‌گان و یا تسهیل‌کننده‌گان توافقنامه احتمالی صلح با طالبان یاد شده‌است.
اما، در مادۀ ششم طرح این برنامۀ صلح، به حکومت‌داری و ساختارهای داخلی اولویت داده شده‌است:- "برای حفظ و نیرومند ساختن صلح - که احتمالاً با تلاش‌های ذکرشده به‌دست آید - افغانستان باید به نیرومند ساختن جمهوری اسلامی هم‌چون نظام حکومت داری، نیرومند ساختن بیشتر نیروهای امنیتی و دفاعی، بهبود حکومت داری، مهار فساد و ساختن راهکارهایی ازبهر مشمولیت سیاسی برنامه‌ریزی شده همه ای افغانستانی ها ادامه دهد".
و سرانجام، در مادۀ هفتم این طرح، بر رسیدگی به مشکلات همه ای بخش‌های کشور و حاکمیت سراسری قانون تأکید شده‌است.
در بخشی از مادۀ هفتم این طرح آمده‌است:- "در هر ولسوالی افغانستان، منازعات، علت‌های خودشان را دارند. این تنش‌ها باید شناسایی گردند و به آن‌ها رسیدگی شود".
خلیل‌الله ساپی، رییس پیشین سازمان پگواش در افغانستان در بارۀ این طرح می‌گوید، که باید نظرات سیاسیون نیز در این باره گرفته شود:- "باید نظرات احزاب سیاسی دیگر هم در داخل در افغانستان دربارۀ این طرح گرفته شوند و این طرح بیشتر غنی شود تا بیشتر از نخست، راه حل عملی‌یی برای صلح آماده گردد".
در بخش سوم و آخری این طرح زیر نام «گام‌های فوری»، از کارهایی یاد شده‌است، که باید از بهر رسیدن به صلح در کوتاه‌مدت انجام شوند.
برگزاری یک جرگۀ کوچک با حضور نمایندگان جناح‌های سیاسی گونه‌گون، اعضای جامعۀ مدنی، خانواده‌های قربانیان جنگ و نمایندگان بانوان و جوانان یکی از این کارهاست.
در این بخش، بر برگزاری نشستی یک روزه در کابل، با حضور نمایندگان دوازده تا پانزده کشور و نمایندگان سازمان‌های جهانی نیز تأکید شده‌است و به برگزاری نشست‌های صلح در بیرون از افغانستان، در هماهنگی با کابل نیز پرداخته شده‌است.
در پایان این طرح گفته شده‌است، که عناصر کلیدی طرح صلح و مصالحۀ افغانستان، پایدار خواهند بود؛ اما این طرح در نتیجۀ مشوره‌ها در سطوح ملی و بین‌المللی می‌تواند تکامل یابد.