لاف در باره کشتی طیاره بردار با حجم 100 هزار تن آب

نیروهای مسلح ایالات متحده — نیرومندترین نیرو در جهان می باشد. هیچ یک دشمن حتی نزدیک به این چنان پول واینقدر سیستم های معاصر تسلیحات ندارد. واشنگتن میتواند در بخش های مختلف جهان با چنان قدرت فعالیت نماید که هیچکدام کشور دیگر، بشمول چین و روسیه، توانایی آن را ندارد. و کشتی های طیاره بردار امریکا تا اندازه زیادی ممثل این قدرت اند. نیروهای بحری ایالات متحده بیش از 11 شهرک های شناور این نوع با حجم به ظرفیت 100 هزار تنی آب در اختیار دارند و مخارج اعمار هرکدام از آنها را چندین میلیارد دالر تشکیل میدهد.

در داخل کشتی طیاره بردار چه چیزها قرار دارند: هزاران سرباز، طیارات عصری جنگی و راکت های بالدار. این کشتی های عظیم را کشتی های جنگی و تحت البحری ها حفاظت میکنند. خلاصه اینکه مقابله با کشتی های طیاره بردار و گروپ ضربتی آن برای نیروهای مسلح اکثر دولت ها به تلاش خودکشی شباهت دارد. اگر در سواحل کشورهای دشمن چنین کشتی ها در حرکت می باشند، پس این اثر قوی بر حکومات این کشورها بجا میگذارد و آنها را به گذشت های معین سیاسی مجبور می سازند. در هر صورت، اکثراً چنین رخ میدهد.

در نظر اول اعلامیه جان بولتون، مشاور در باره امنیت ملی رئیس جمهور دونالد ترامپ، ظاهراً، فقط همین هدف را تعقیب میکند. بولتون در روز یکشنبه اعلام داشت که حکومت امریکا کشتی طیاره بردار «ابراهام لینکولن» و گروپ ضربتی بدرقه کننده آن را به منطقه شرق نزدیک اعزام میدارد. برعلاوه این، به این منطقه سیل طیارت بمبارد اعزام خواهد شد. این همه — واکنش به «اشارات و هشدارها» از جانب ایران می باشد. به گفته بولتون، در صورت هرگونه حمله اقدامات جوابیه «با قوت بی رحمانه» اتخاذ خواهند شد. به عقیده او، اشارات در این مورد وجود دارند که نیروهای مسلح ایران و متحدان آن قصد حمله بر نیروهای امریکایی در این منطقه دارند. ایران راجع به مسدودساختن آبنای هورموز که خلیج فارس را با اقیانوس جهانی وصل مینماید، اعلام داشته است. تقریباً یک پنجم صادرات نفت به بازارهای جهان از طریق همین آبنا منتقل میشود.

حتی اگر در باره امکانات محاربوی گروپ طیاره بردار و طیارات بمبارد امریکایی شک نکرد، در این مورد اطمینان وجود ندارد که سخنان بولتون واقعاً بر تهران، به دو علت، تائثیر قوی بجا گذاشته باشد.

قبل از همه، حکومت ترامپ در گذشته نشان داده که کشتی های طیاره بردار امریکایی همیشه طبق سخنان اعلام شده قبلی فعالیت نمی کنند. وقتیکه در اپریل سال 2017 منازعه با کوریای شمالی تشدید گردید، رئیس جمهور ترامپ راجع به اعزام کشتی طیاره بردار «کارل ویلسون» به بحیره جاپان اعلام داشت. در واقعیت امر در این وقت «ویلسون» و سه کشتی جنگی دیگر گروپ ضربتی آن در جهت متضاد حرکت میکردند. آنها میخواستند در مانورها در بحر هند در فاصله تقریباً 5،3 هزار میل از جزیره نمای کوریا شرکت ورزند.

علاوه بر این حضور کشتی طیاره بردار امریکایی در نزدیک سواحل ایران — قاعده است، نه استثنا. مسایل زیادی به این اشاره میکنند که «لینکولن» قبلاً در راه عزیمت به این منطقه قرار داشت. همچنان معلوم است که این کشتی طیاره بردار تابع قوماندان مرکزی است، و آن پاسخگوی اوضاع در منطقه شرق نزدیک، آسیای مرکزی و افریقای شرقی می باشد.

مولف می افزاید، در هر صورت کشتی های دیگر طیاره بردار امریکایی در خلیج فارس وجود ندارند. از همینرو سخنان بولتون میتوانست فقط حرکت کشتی طیاره بردار «لینکولن» را در نزدیک سواحل ایران تسریع کند. نه چیزی بیشتر از این. معلومات دقیق راجع به نقل و انتقال طیارات اضافی جنگی در این منطقه تا به حال وجود ندارند. و از همینرو اثرگذاری آنها بر اوضاع ناروشن باقی می ماند. نیروهای هوایی امریکایی — مانند نیروهای بحری — از قبل به تعداد زیادی در منطقه حضور دارند. تعویض نیروهای مستقر در آنجا امر عادی محسوب میشود.

به این ترتیب، باید کار زیادی انجام داد، تا باعث نگرانی تهران گردد. اما هیچگونه نشانه های این وجود ندارند.

در روز دوشنبه حوالی نیم روز از طریق آبنای جبل الطارق کشتی طیاره بردار امریکایی «جان ستیوینس» عبور نمود و آن به جهت متضاد در حرکت بود.