مرکز خبرنگاری تحقیقی پیک افغانستان به تازگی نتایج یک نظرپرسی را نشر کرد که براساس آن از هر پنج زن نظامی در صفوف نیروهای امنیتی افغان چهار تن آنان ازسوی همکاران و آمران شان در محیط کار و وظیفه مورد آزار و اذیت جنسی (لفظی، روانی و فزیکی) قرار گرفته‌اند.
این گزارش تا چه حد واقعی است؟ وزارت امور زنان به عنوان یک نهاد حامی زنان در افغانستان در خصوص این پرابلم چه موضع‌گیری را انتخاب خواهد کرد؟ کمک آنها به خانم‌های متضرر چیست؟ آیا کدام پرونده تا کنون در این خصوص ثبت شده یا خیر و این پرابلم روی جذب زنان در ارتش تا چه اندازه‌ای تأثیر خواهد کرد؟
"سر و صدا‌های در این رابطه موجود است و وزارت امور زنان شکایت‌های از بخش زنانه پولیس و سایر ادارات دولتی دریافت نموده است. وزارت امور زنان با دختر‌ها و خانم‌های که در صفوف نظامی ایفای وظیفه می‌کنند تماس گرفت و بررسی این قضایا آغاز شد. شمار زیادی از خانم‌ها و دختر‌خانم‌ها این موضوع را رد کردند و گفتند چنین عملکردی مقابل آنها وجود نداشته اما شماری هم این موضوع را تأیید نموده و ابراز داشتند که گاهی اوقات با این وضعیت سرخورده اند."
خانم رویا دادرس گفت که اغلب شرایط جذب دختر‌خانم‌ها در صفوف پولیس و ارتش طوری می باشد که آنها زیر دست اشخاص و افراد بلند‌رتبه ایفای وظیفه می‌کنند و روسای آنها می‌توانند از آنان سوء‌استفاده کنند.
آزار و اذیت زنان نه تنها در صفوف پولیس و نیروهای امنینتی، بلکه این چالش در تمام ارگان‌های دولتی موجود است و وزارت امور زنان و سائر نهاد‌های ذیربط تا هنوز نتوانسته این مشکل را ریشه‌کن کند.
خانم دادرس می گوید که وزارت زنان همیشه تلاش نموده تا از زنان و دختر‌خانم‌های که در ارتش ایفای وظیفه می‌کنند دفاع کند.
"نه تنها در صفوف نظامی، بلکه در سائر ارگان‌های دولتی تا کنون بیش از 40 قضیه در رابطه با آزار و اذیت جنسی زنان ثبت شده و هشت پرونده که خصوصیت جرمی داشت جهت بررسی‌های بیشتر به ارگان‌های عدلی و قضایی سپرده شد تا آنها تصمیم‌گیر باشند. قضایای باقیمانده که در رابطه به آزار و اذیت جنسی زنان بود توسط کمیته‌های مربوط به منع آزار و اذیت زنان حل و فصل شد."
به باور خانم دادرس پرابلم آزار و اذیت جنسی زنان بیشتر مانع حضور پر‌رنگ زنان در صفوف نیروهای امنیتی و دفاعی می‌شود. وی گفت فعالیت‌های وزارت تا هنوز قناعت بخش نیست.
سخنگوی وزارت امور زنان می‌گوید که خاموشی زنان یکی از عواملی است که باعث می‌شود موفقیت خوب در حل موضوع آزار و اذیت آنان از سوی مرد‌ها دیده نشود. وی علت این خاموشی را چنین توضیح کرد:
"عدم حمایت از سوی خانواده‌ها یکی از علل عمده خاموشی زنان است زیرا زمانی که یک خانم مورد اذیت قرار می‌گیرد بیشتر خانواده‌ها دوباره اجازه نمی‌دهند که دختر و یا هم خانم به کار خود ادامه دهد. ترس از دست رفتن آبرو نیز یکی از علل دیگر است که خانم‌ها خاموشی اختیار می‌کنند زیرا در جامعه‌ما اگرچی مقصر اصلی این پدیده مرد‌ها هستند اما اغلب خانم‌ها ملامت می‌شوند."
این در حالیست که بیشتر از نیمی زنان پولیس و ارتش که در نظرپرسی پیک سهم گرفته‌اند نیز مدعی‌اند که اگر از آزار و اذیت آمران و همکاران (مرد) خود شکایت کنند، هم بدنام و رسوا و هم از وظیفه برکنار می‌شوند.
در همین حال جنرال نظیفه ذکی نماینده کابل در مجلس وکلا و عضو کمیسیون امور دفاعی در گفتگو با اسپوتنیک در این ارتباط گفت:
"تا جایی که ما اطلاع داریم این موضوع مربوط به سال‌های قبل بود و امروز تا اندازه زیاد این پرابلم حل شده است و در خصوص گزارش پیک تا هنوز به کمیسیون دفاعی مجلس کدام اطلاعی نرسیده."
"تا کنون هیچ شکایت و یا پرونده‌ا‌ی مربوط به آزار و اذیت زنان در صفوف نیروهای امنیتی کشور به‌این نهاد مواصلت نکردهاست. اما در صورت ثبت این چالش کمیسیون دفاعی مجلس افغانستان تا جایی که امکان دارد این موضوع را بررسی خواهد کرد."
خانم نظیفه ذکی در مورد تاثیر این موضوع بالای جذب زنان در نیروهای امنیتی و ارتش می گوید:
"اینجا مسأله آبرو و عزت زنان مطرح است و زمانی که یک خانم موضوع عزتش مطرح باشد واضح است که وی دومی را انتخاب خواهد کرد. به نظر من در صورت احساس خطر حتا اگر خانم در صفوف ارتش مصروف خدمت هم باشد عقب‌نشینی را ترجیح خواهد داد و از وظیفه خود کنار خواهد رفت."
جنرال ذکی در اخیر گفت:
"اکنون وضعیت زنان در افغانستان تغییر نموده واین تغییرات بسیار مثبت است. به باور وی اگر کسی شاکی باشد و به ارگان‌های بالاتر در رابطه به آزار و اذیت جنسی از سوی آمران شان شکایت کند واضح است که قانون از چنین زنان حمایت خواهد کرد و مقامات بلندپایه هم برای حفظ نام‌خود از حمایت افرادی که باعث اذیت و آزار زنان شده دریغ خواهند کرد."