علی رحیمی در سال ۱۳۷۳ در ولایت ارزگان متولد شد و ۱۳ سالی است که به ایران مهاجرت کرده است. علی از ۱۱ سالگی به نقاشی علاقمند شد و با وجود مشکلات اقتصادی در صنف های نقاشی ثبت نام کرد و بطور جدی نقاشی را ادامه داد.
آقای رحیمی در گفت و گو با اسپوتنیک گفت: ۱۴ سالی است نقاشی می کنم. در این سالها در بیش از ۸ نمایشگاه گروهی از جمله نمایشگاه نیمروز که به همت خانم کوهستانی برگزار شد و نمایشگاه بین المللی سازمان اکو اشتراک کردم. در سال ۱۳۹۵ نخستین نمایشگاه انفرادی ام برگزار شد و نمایشگاه زن — تناقض دومین نمایشگاه انفرادی من است.
سبک کارهای علی به اکسپرسیونیسم نزدیکتر است. ضربات قلم, خراش های موجود در اثر می تواند نشات گرفته از هیجاناتی مانند خشم باشد.
وی درخصوص چرایی برگزاری نمایشگاه زن — تناقض گفت: همانطور که می دانید تناقض به معنی دو چیزی است که با هم مغایرت دارند و ضد هم هستند. زن در آثار من عنصر اصلی است. عنصری که به آن ظلم شده, محدود شده و مورد آسیب قرار گرفته است. در فضای دود و خاکستری افغانستان زنان بیشترین آسیب را دیده اند. مردها معمولا دچار تعصباتی بودند. سیاسیون افغانستان مرد بودند که جنگ هایی را شروع کردند اما این زنان بودند که دچار آسیب و رنج شدند. آسیب و رنجی که در شان زن نبود.
به گفته علی جایگاهی که زنان افغانستان دارند با جایگاه اصلی شان در تناقض است.
علی رحیمی خاطرنشان کرد: مسئله دیگر در نقاشی های من پوشش زن بود لباس های زنان دارای رنگ های زنده و پر انرژی است. وقتی به روستاهای افغانستان نگاه می کنیم می بینیم واقعا امکانات زندگی کافی نیست و مردم به سختی زندگی می کنند اما رنگ های لباس های شان بطوری پر انرژی و شاد است که احساس می کنم با فضای زندگی افراد در تناقض است.
وی درخصوص یکی از آثارش که ۵ زن در آن حضور دارند و چهره یکی از آنان پوشیده شده است می گوید: همان طور که می بینید پوشش زن کاملا مشخص است. رنگها شاد هستند اما چهره زن دچار غمگینی است و گویا فشاری را تحمل می کند. نگاه هایشان حالات حرکات بدن و نوع نگاه به اطراف گویای یک درد و رنج است. چهره ها آرام ولی در درون فریاد می زنند. در این تابلو دستی را می بینید که به سمت بالا کشیده شده و به شکل پنج انگشت باز است و پاهایی که به طرف دیگر کشیده شده است. بنظر من اوج یک تخلیه فریاد یا خشم زمانی اتفاق می افتد که بدن انسان در چنین حالتی قرار بگیرد. ما وقتی می خواهیم فریادی را سر بدهیم ممکن است ری اکشن بدن ما مشت کردن دست یا کشیدگی پا و پنجه ها باشد. خواستم با ایجاد حرکات دست و پا بیشتر این حس را به مخاطب انتقال دهم و دِفرمه کردن صورت هم می تواند در انتقال حس به مخاطب بیشتر کمک کند.
یکی از اثرهایم سانسور شد!
علی رحیمی می گوید: یکی از نقاشی های وی سانسور و اجازه حضور در نمایشگاه را پیدا نکرده است.
به گفته علی، این اثر در فضای مهاجرت و براساس واقعه ای که برای خیلی از مهاجران رخ داده است شکل گرفته بود.
علی می گوید: می خواستم با این نقاشی مشکلات زنان را به مشکلات مهاجرت پیوند بدهم. همانطور که خیلی چیزها به زن تحمیل می شود در زندگی مهاجران نیز چیزهای زیادی تحمیل می شود و بنظر من این خصوصیت مهاجرت با جایگاه زن در افغانستان مشترک است.
رحیمی گفت: این اثر سلف پرتره ای از خودم است و سربازی را نشان می دهد که در حال سیلی زدن به صورت یک مهاجر است. صحنه ای که برای بسیاری از ما ناآشنا نیست. این اتفاق چندسال پیش برای من افتاده بود و تنها به خاطر این که مهاجر بودیم و ما را به کلانتری بردند. ما هیچ جرمی مرتکب نشده بودیم اما یک سرباز ما را به گفته خودش تنبیه کرد که هیچ وقت دلیل آن تنبیه را نفهمیدیم. تنها کاری که پس از آن اتفاق توانستم انجام دهم ارائه این تابلو بود. این تابلو گویای دردهای ما مهاجران است هرچند اجازه حضور در نمایشگاه را پیدا نکرد اما در فضای مجازی این تابلو را منتشر خواهم کرد.
علی رحیمی می گوید: من سالهاست که از افغانستان دور بوده ام و افغانستان را بیشتر از طریق رسانه ها می شناسم و تلاش می کنم با مطالعه بیشتر کشورم را بشناسم.
آیدین آغداشلو نقاش و هنرمند ایرانی که علی شاگرد وی بوده است گفته است: علی رحیمی هنرجوی کلاسم بود. در آن اواخری که بی حوصله شده بودم و دیگر کارهای هنرجویان را تک تک و مو به مو تصحیح نمی کردم اما علی بسیار منظم, دقیق و با استعداد بود. کم حرف بود و تقریبا اصلا حرف نمی زد و ساکت می نشست و کار می کرد و من که دورادور متوجهش بودم می دیدم که کارش هر هفته تغییر می کند و بهتر می شود. قلمش آزاد کار می کرد. با ضربه های مناسب و کیفیت رنگ گذاری اش پیشرفت چشمگیری داشت هر هفته کارهای جدید می آورد و هربار کارهای بهتر.
آغداشلو می گوید: علی رحیمی از آیندگان است. با صبر و متانت کار می کند و کارش را دوست دارد و در این دوست داشتن جدی است.
یادآوری می کنیم، که نمایشگاه نقاشی زن-تناقض عصر روز جمعه ۳ حوت در گالری سایه تهران گشایش یافت. این نمایشگاه تا ۸ حوت همه روزه از ساعت ۱۱ الی ۲۰ میزبان علاقمندان به هنر است.