چرس که از صمغ یا گُند بنگ بته ساخته میشود، ماده مخدره قوی است. تولید آن در افغانستان از حدود بازارهای عنعنوی کشور فقط در نیمه دوم قرن XX خارج گردید. در این مطلب «Afghanistan Analysts Network» یلینا بیلیتسه و فابرتسیو فوسکینی آثار تاریخی و معاصر، گزارش ها، تحقیقات، گزارش های استخباراتی و منابع دیگر را مطالعه کرده که حاوی معلومات مفصل راجع به فرهنگ تاریخ کشت بنگ بته و تولید چرس در افغانستان می باشند.
نیکولای ایوانوویچ واویلوف نبات شناس روس در اثر خود (که بعد از مرگ او منتشر شده) تحت عنوان «منشا و جغرافیای نباتات زراعتی» اشاره میکند که، اگرچه « گفتن این فوق العاده دشوار است که چه وقت کشت بنگ بته آغاز شده و اینکه مردم به این مساعدت کرده»، اما روشن است که این فرضیه بر معلومات موجود راجع به این بنا شده که «بنگ بته نبات آسیایی است». به گفته نبات شناس روس، کشت بنگ بته اصلاً، در بخش مرکزی آسیا، منطقه که در آن شمال-غرب هند (کشمیر)، پاکستان (ایالت های پنجاب و خیبر-پشتونخوا)، تمام افغانستان، تاجکستان، ازبکستان و بخش غربی تیانشان در چین معاصر، بوجود آمده است. امروز بنگ بته وحشی و زراعتی عملاً در تمام گوشه های جهان وجود دارد؛ حد اقل، در 172 کشور بنگ بته خودی، عمده تاً برای رفع تقاضای محلی، تولید میشود.
اثر طبی سانسکریت بنام "سوکروتا" (قرن ششم یا هفتم ق. م.) بنگ بته را به مثابه دارو بنام بهانگا یاداوری میکند. (در زبان تاجیکی تا به حال کلمه «بنگ» (ماده مخدر) و «بنگی» (معتاد به مواد مخدر) اکثراً در زبان عامیانه استفاده میشود). در رساله چینایی راجع به داروها "کواو-کین-تونگ" (مربوط به آغاز قرن میلادی) استفاده از بنگ بته (ما-یو) به مثابه وسیله بی حس کننده در عملیات جراحی یاداوری شده است. کشت و استفاده از بنگ بته و خواص طبی آن همچنان در گزارش های اروپایی و شرق نزدیک بخوبی منعکس شده اند. ولی اقوام آسیای شرقی و مرکزی از نیروی فعال روان گردان بنگ بته آگاهی داشتند و از آن در طول قرون متمادی استفاده میکردند. طوریکه واویلوف می نویسد، "استفاده از بنگ بته برای چرس حتی مساعی خاص از انسان مطالبه نمی کرد».
در جوامع اسلامی استعمال چرس، به ویژه به مقایسه شراب، موقف ناروشن حقوقی داشت. رهبران مذهبی و حکام گاه و بیگاه جهت منحرف ساختن توجه سعی میکردند یا حتی استعمال آن را ممنوع می ساختند، ولی چنین ممنوعیت هیچگاهی در بین علمای حقوق اسلامی مورد مصالحه وسیع قرار نمی گرفت (فرانتس روزینتال، "نبات:چرس بر ضد جامعه قرون اوسطایی اسلامی"، لیدین، ای. ج. بریل، 1971 را مشاهده کنید). دانشمند مشهور هنبلی ابن تایمییا (1263-1328) که بر سلفیزم معاصر تاثیر نموده، عدم موجودیت کدام یاداوری ها راجع به چرس در قران و احادیث پیامبر و خلفای راشیدن تبرئه میکرد و می گفت که این ماده به کشورهای اسلامی فقط در مرحله بعدی وارد شده است. به گفته او، مشخصاً تاتاران که با لشکر چنگیزخان آمدند، آن را در بین باشندگان مسلمان ترویج نمودند، تا توانایی آنها را جهت مقابله با اشغال مغولان تضعیف نمایند. ابن تایمییا در آثار دیگر صوفیان را به استعمال چرس متهم می سازد.
استعمال قبلی چرس در حلقات صوفیان، اصلاً، موثق است، چون استعمال بنگ بته و صوفیزم در خراسان بوجود آمده است.
چرس از بخارا را معتادان هندی اوایل سال های 1800 بسیار با کیفیت توصیف میکردند. بخش اعظم چرس بخارا به کابل و پیشاور ارسال میشد.
کشت بنگ بته و تجارت چرس اساس فعالیت های اقتصادی برای برخی مناطق افغانستان (بلخ، خیبر و مناطق اطراف آن) در اواخر قرن 19 و اوایل قرن XX تشکیل میداد.
در سال 2012 اداره مبارزه با مواد مخدر سازمان ملل متحد « UNDOC» خبر داد که بنگ بته در 12 هزار هکتار زمین با تولید بالقوه 13 هزار تن چرس، کشت میشود.
در افغانستان چرس، نسبت به تریاک که در ولایت بدخشان یا هرات به منظور معالجه مصرف میشود، عملاً ماده مخدر معمول است. در افغانستان برخورد نسبت به معتادان چرس متفاوت و تا اندازه زیاد منفی است. اما برخورد نسبت به مشروب خوری در جامعه جداً منفی است. چرسیان در جامعه به مثابه اشخاص پست و جنایتکار شناخته میشوند.