روسیه برای پاکستان، باوجود مناسبات گرم چندین ساله با هند و مناسبات پیچیده در گذشته، نیز دشمن نیست و حالا مناسبات ما به حد کافی فعال، از جمله در عرصه همکاری نظامی-تخنیکی، انکشاف می یابد. خلاصه اینکه، مشکل پاکستان در اینست که برای دولت هستوی این کشور بیش از حد بی ثبات می باشد و سیاست خارجی آن نیز بی ثبات است. به این ترتیب گفتن این دشوار است که اهداف زرادخانه راکتی — هستوی این کشور بعداً چه خواهند بود. این بی ثباتی، حتی باعث هراس جدی واشنگتن نیز میگردد، جای که در زمان خود پلان های تصرف مهمات هستوی این کشور را در اوضاع بحرانی طرح ریزی میکردند (و احتمالاً تجدید میکنند)، تا این سلاح به دست کدام گروه افراطیون سفلی نه افتد، ولی در عین حال دلیل تجرید پاکستان محسوب نمی شود. یعنی کوریای شمالی «غیرقابل پیشبینی» و «بی ثبات» که بر هیچکس حمله نکرده و در طول 70 سال توسط خاندان کیم رهبری میشود و کدام «بی ثباتی» در اینجا مطرح است!، نباید سلاح هستوی داشته باشد، ولی به پاکستان این کار مجاز است. و اسرائیل نیز اجازه داشتن سلاح هستوی، باوجود سیاست تجاوزکارانه، دارد.
واضح است که هرکدام از دو ابر قدرت پاکستان را با زرادخانه هستوی آن بدون پرابلم های خاص «با خاک یکسان کرده میتوانند»، اما موجودیت این سلاح باید در هرصورت مدنظر گرفته شود. آنهم در صورتیکه پاکستانیان خودخواهی های معین (نه بسیار اساسمند، مانند هند) دارند.
قبل از همه پاکستان «قوای هستوی سه گانه»، یعنی سلاح هستوی استقرار بحری برعلاوه زمینی و هوایی ندارد. ولی، ممکن، در آینده کدام چیزی بوجود خواهد آمد. فعلاً آنها در قدم اول راکت های برد متوسط بالیستیکی و دستگاه های پرتاب راکت های بالدار استقرار زمینی دارند. پاکستان نیروی هوایی تاکتیکی با بمب های هستوی نیز دارد — اولین وسایل حامل سلاح هستوی پاکستان از لحظه بوجودآمدن آن در سال 1998 موجود بودند. ولی پارک هوایی پاکستان، نسبت به هند که عصری ترین طیارات جنگی Su-30MKI ساخت روسیه در اختیار دارد، بسیار ضعیف و کهنه شده است. در حال حاضر پارک طیارات جنگی پاکستان را تقریباً 500 فروند طیاره تشکیل میدهد: تقریباً 100 طیاره شکاری سبک چینی-پاکستان-روسی (انجن آن روسی) JF-17A/B، 85 طیاره سبک شکاری-بمبارد امریکایی F-16A/В/С/D، 80 طیاره سبک شکاری فرانسوی Mirage-3 و 80 طیاره شکاری-بمبارد Mirage-5 و 180 طیاره F-7 چینایی (کاپی Mig-21f-13) با انواع مختلف آن. پاکستان طیارات خود را جهت حمل بمب های هستوی خود عیار ساختند. آنها با این کار امریکایان را سخت خشمگین ساختند که راجع به عظمت طلبی های هستوی متحد خود در سال های 80 اطلاع داشتند، ولی بنابر جنگ علیه اتحاد شوروی در افغانستان که اسلام آباد در آن نقش مهم بازی میکرد، بر آن چشم پوشی کردند. ولی طیارات به پاکستان به شرط تجهیزنه نمودن آنها جهت حمل سلاح هستوی فروخته میشدند. امریکا در دوران بوش — پسر این ممنوعیت را لغو کردند، به خاطریکه جنگ به اصطلاح تحمیلی «با ترور» در افغانستان جریان داشت و به اسلام آباد یکبار دیگر ضرورت بوجود آمد. بمب های هستوی در پایگاه نگهداری نمی شوند، بلکه در سرگوده، در فاصله 10 کیلومتری پایگاه هوایی موشاف، جای که ذخایر سلاح هستوی پاکستان قرار دارند، ذخیره شده اند. امور حفاظتی سلاح هستوی پاکستان، مانند سطح پائین عملیات استقرار، استعمال و اداره عیارشده و سریع غیرکافی نیروهای هستوی بسیار ضعیف می باشند. این برای دول درجه دوم هستوی مشخص است.
طیارت میراژ نیز بمب های هستوی را انتقال داده میتوانند و چنین طیارات در اطراف شهر بزرگ کراچی مستقرند.
راکت های بالدار در پاکستان از سال 2014 طراحی، آزمایش و استعمال شده اند. راکت بالدار «بابر» («هاتف-7») در تسلیحات پاکستان قرار دارد. برد آن طبق معلومات پاکستان 700-750 کیلومتر می باشد، ولی متخصصین امریکایی معتقدند که برد آن کمتر است و بیش از 350 کیلومتر نمی باشد، اما کارشناسان روسی برد آن را 450-500کیلومتر ارزیابی میکنند. در این جمله راکت های «بابر-1»، «بابر-2» و «بابر-3» شامل می باشند. برعلاوه این، در پاکستان راکت «نصر» (هاتف-9») با برد 60 کیلومتر، با سوخت جامد، کتله 1200 کیلوگرام و قدرت کمتر از یک کیلوتن وجود دارد. راکت بالدار «ابدالی» (هاتف-2») با برد 180 کیلومتر — با مواد سوخت جامد با کتله تقریباً دو تن ستاخته شده که آزمایشات آن از سال 1987 جریان داشت. راکت «غزنوی» (هاتف-3») با برد 290 کیلومتر، کتله 6 تن و قدرت حمل 700 کیلوگرام سرگلوله عادی و هستوی دارا می باشد. از سال 2017 جهت تسلیح بکار گرفته شده است.
برعلاوه این، راکت های سلسله «شاهین —1» (هاتف-4») با برد 750 کیلومتر، کتله5،9 یا 10 تن و راکت بالدار «شاهین —A1» (با برد 900 کیلومتر) از سال 2003 در جمله تسلیحات قرار دارد. برعلاوه این راکت های بالدار برد متوسط «شاهین —2»، «شاهین —3» با برد بیشتر تا 2750 کیلومتر و کتله زیاد وجود دارند. این راکت ها ظاهراً با راکت های چینایی شباهت دارند.
راکت بالدار «غوری-1» (هاتف-5») با وزن 15 تن و برد 1250 کیلومتر و «غوری-2» (هاتف-A5») با وزن 8،17 تن و برد 1800 کیلومتر وجود دارد. سرگلوله آن با وزن 1200 کیلوگرام قابلیت جداشونده دارد.
ما بر امکان «فروش» سلاح هستوی پاکستان به عربستان سعودی باور نه داریم، چزیکه اکثراً مطرح میشود. باوجود روابط نزدیک و کمک های مالی الریاض، پاکستانیان میدانند که نزد سعودیان این معلومات، نسبت به آب در غربال، بیشتر دوام نخواهد کرد و برای انها این معامله بسیار گران تمام خواهد شد. پاکستانیان آزمون صداقت خود نسبت به سعودیان هنگام آغاز عملیات در یمن دادند. اما در اینجا مساله، نسبت به لاف زدن های وفاداری های کثیر ایتلافی، بسیار جدی است.