اطفال با توپ در پشت خانه در انگلستان، در ایران، در کوویت و در چین بازی میکنند و همه آنها آرزو دارند به ستاره گان، مانند رونالدو و لیونیل میسی مبدل گردند. در برابر فوتبال حتی کشورهای جداگانه کاملاً ضد غربی از هر نقطه نظر نیز تاب آورده نتوانستند. زیرا خود اسامه بن لادن دوستدار تیم «ارسینال» بود.
در کجا، به غیر از جام جهانی، امکان دیدن اینکه در میدان تیم شاهی مطلقه، جای که تا چندی قبل به زنان رانندگی موتر اجازه داده نمی شد و دولت که جنگ مختلط سایبیری علیه جهان غرب پیش می برد، باهم ملاقات میکنند، فراهم شده میتواند؟ اولین مسابقه جام جهانی بین تیم عربستان سعودی و روسیه به چنین ملاقات مبدل گشت. ولی هنگام مسابقات قهرمانی فوتبال جهان چنین چیزها نقش بازی نمی کنند.
ولادیمیر پوتین و شهزاده ولیهعد عربستان سعودی محمد ابن سلمان که در لوژ در پهلوی همدیگر نشسته بودند، از پیروزی مطمئین میزبانان بازی لذت برده میتوانستند (تیم روسیه 5:0 پیروز گردید). در 90 دقیقه بازی این رهبران همه چیز که آنها را از هم جدا می سازند، بشمول منازعات در شرق نزدیک، فراموش کردند. آنچه را که دموکراتیزه کردن، مدنی ساختن و حقوق بشر انجام داده نتوانستند، فوتبال به آن دست یافت و مردم فرهنگ ها، مذاهب و کشورهای مختلف را باهم متحد ساخت.
بطور مثال، در گروپ Н فقیرترین کشور افریقایی سینیگال با کشور فوق العاده عصری جاپان ملاقات نمود. مردم سینیگال با این دولت آسیایی، چه رسد به روسیه، در اقتصاد و عرصه جیوپولیتیکی یا نظامی همسری کرده نمی توانند، ولی طوریکه انتظار میرود آنها در عرصه پیروزی در فوتبال چانس های برابر دارند.
فوتبال معاصر در قرن 16 در انگلستان بوجود آمد، اما مدت زمان طولانی روحانیون محلی با آن مخالفت میکردند. اوضاع تدریجاً در قرن 19 تغییر کرد. در انگلستان صنعتی تعداد زیادی کلوپ های فوتبال در جوار کلیساها بوجود آمدند. «ایویرتون» لیویرپول ابتدا به نام «سانت-دومینگو» یاد میشد: در چارچوب کلیسای میتودیک دومینگوی مقدس آن را شخصیت روحانی بن سویفت چیمبرس بنیانگذاری نمود.
عقیده بر انست که در قرن 19 فوتبال وسیله خوبی بود، تا اختلافات بین مذاهب مختلف به وسیله قواعد دقیق و حکم از بین برد. برعلاوه این، منازعات مذهبی، اگر رخ هم میداد، مانند منازعه در گلازگو، توسط لحظات محدود میشدند، وقتیکه تیم های رقیب در میدان خاکی باهم ملاقات میکردند.
فوتبال معاصر که در آن همه ساله میلیاردها کرون دوران میکنند، مدتها قبل از مذهب عیسوی و اخلاقیات آن فاصله گرفته است. در جهان معاصر فوتبال، مانند زمانه های قدیم به مذاهب و به مردم امکان متحدشدن در تیم معین فراهم می سازد که مردم از آن طرفداری میکنند. در فوتبال اصطلاحات خاص خود وجود دارند و هر تیم از خود سمبول ها به شکل شفرها و اشکال و معبد خود به شکل ستدیوم دارد که در هر دو هفته بازیکنان به آن برای مسابقه می آیند، از خود هواداران به شکل افراطیون و بدماشان دارد که نسبت به فوتبال، به مقایسه هرچیز برخورد جدی مینمایند.
اما عمده اینست که تیم فوتبال را هرکس برای خود، قاعده تاً، برای تمام عمر انتخاب میکند و اکثراً از والدین خود به ارث می برند.
هواداران فوتبال اکثراً بازیکنان دوست داشتنی شان را ستایش میکنند و در این مورد بازیکنان امریکایی جنوبی برازندگی خاص دارند. بطور مثال، مربی کنونی تیم «مانچستر یونایتید» ژوزی ماورینیو را شخص خاص میدانند.
امروز در یک تیم بهترین لیگ پهلو به پهلو عیسویان، مسلمانان و بودایان بازی میکنند و هواداران آنها را دوست دارند. در کشورهای که در آنها در عرصه همگرایی مهاجران پرابلم ها وجود دارند، مردم تازه وارد اکثراً با تبعیض غیرعادلانه مواجه میشوند و از نمایندگان همان ملل در ستدیوم ها به مثابه قهرمانان استقبال میکنند. فوتبال میتواند حداقل برای 90 دقیقه همه آن تفاوت های را تحت الشعاع قرار دهد که در زندگی عادی برای ما پرابلم های حل ناشدنی محسوب میشوند. بسیاری هواداران «لیویرپول» شاید مسلمانان را تحمل کرده نتوانند، ولی همه فوتبالیست مصری محمد صلاح را دوست دارند که پیرو دین اسلام می باشد. یعنی مذهب از جهان معاصر نه رفته است. مذهب فقط به عقب دیوارهای ستدیوم های فوتبال و میلیون ها پرده تلویزیون در سراسر جهان نقل مکان نموده است. بجای صلیب و هلال امروز ما به بندگان خاکی احترام میگذاریم که با توپ معجزه ها نشان میدهند.