به گزارش اسپوتنیک به نقل از طلوع نیوز، پس‌از آنکه کاروان صلح خواهان هلمندی، پس از سپری نمودن ۶۳۰ کیلومتر فاصله با پای پیاده در مدت ۳۸ روز به کابل رسیدند، شماری از این صلح خواهان بدلیل وضعیت بد صحی زیر مراقبت داکتران قرار گرفتند.
داکترانی که برای مراقبت این صلح خواهان به مسجد عبدالرحمان خان کابل موظف شده‌اند، می‌گویند که شماری از این صلح خواهان وضعیت صحی نامناسبی دارند.
به گفتۀ پزشکان، آنان به دلیل پیاده روی طولانی — مسیر ۶۳۰ کیلومتری — آب بدن شان کم شده است و نیز از ناحیه پاها خون‌ریزی کرد‌ه‌اند و شماری هم بدلیل نوشیدن آب‌های غیر صحی در مسیر راه مریض شده‌اند.
خلیل سالنگی، یکی از این داکتران می‌گوید که دست کم ۳۰ تن از این صلح خواهان بدلیل مشکلات یاد شده، وضعیت صحی نامناسب دارند. او تأیید می‌کند که چهار تن از اعضای کاروان صلح خواهان هلمند، برای مراقبت‌های بیشتر به شفاخانۀ وزیر اکبرخان منتقل شده اند.
یکی از این صلح خواهان، ظهیر احمد زندانی است. او ۲۲ سال دارد و اهل ولایت هلمند می‌باشد. ظهیر احمد، کاملأ نابینا است، وی چشمانش و هشت عضو خانواده‌اش را در جنگ‌ها در هلمند از داست داده است.
او می‌گوید هنگامی که تنها هفت سال داشت، پدرش را کشتند و هشت ماه پس از این حادثه، هنگامی که او با باقی اعضای خانواده‌اش به کندهار رفته بودند، انفجار یک ماین دو چشمش را از او گرفت.
وقتی از او پرسیده شد که چقدر دلش می‌خواهد که روشنایی چشمانش را بازیابد، گفت: "داکتران به من گفته‌اند که چشمانت امکان تداوی را دارند، اما اکنون برای من اولویت صلح است نه چشمانم؛ می‌خواهیم وقتی چشمانم خوب می‌شوند، افغانستان را گل و گلزار و مملو از صلح ببینم، نمی‌خواهیم وضعیت کنونی را ببینم."
ظهیر احمد را دوستش انعام الحق خطاب در مسیر هلمند تا کابل کمک کرده و تمام مسیر را با او یکجا بوده است.
به تاریخ دوازدهم ماه می میلادی، هشت عضو کاروان صلح خواهان، هلمند را به قصد کابل ترک کردند و با گذشت از هر ولایت شماری دیگری از شهروندان به آنان افزوده شدند و اکنون تعداد این صلح خواهان نزدیک به صدتن می‌رسند.
آدم خان ۶۵ ساله، بزرگترین عضو این کاروان است. او از ولایت غزنی با صلح خواهان هلمندی یکجا شده است. او می‌گوید سه عضو خانواده اش را در جنگ‌ها از دست داده است.
جوان‌ترین عضو این کاروان طاهرخان هفده ساله است که از ولایت کندهار با صلح خواهان پیوسته است. طاهرخان می‌گوید که محصل سال نخست پوهنتون بود و از بهر صلح پوهنتون را رها کرده و به صلح خواهان پیوسته است: "من چهار عضو خانواده ام را دز جنگ‌ها از دست داده ام. وقتی صلح تأمین شود، من درس‌هایم را دوباره آغاز می‌کنم. ما دیگر نمی‌خواهیم زنان بیوه شوند، ما دیگر نمی خواهیم کودکان یتیم شوند."
اعضای کاروان صلح خواهان پس از رسیدن به منطقۀ کمپنی شهرکابل برای چند دقیقه توقف کردند و دوباره به راه شان ادامه دادند و در مسجد عبدالرحمان در شهر کابل، جا به‌جا شدند.