زندانیان که در بلاک سوم زندان پلچرخی محبوس میباشند با گذشتاندن سیخ ها از دهن شان به اعتصاب غذای دست زده و خواهان عملی شدن خواست های شان شده اند و می گویند تا زمانیکه به خواست های ایشان رسیدگی صورت نگیرد، دست از اعتصاب بر نمیدارند.
در همین حال وضعیت صحی یک تعداد از این زندانیان نیز وخیم گزارش داده شده است اما تاکید داشته اند تا زمانیکه به خواست های شان رسیدگی نگردد، حتی اگر کشته هم شوند دست از اعتصاب غذای بر نمی دارند.
این زندانیان در روز اول اعتصاب غذای خود یک قطعنامه ای 13 ماده ای را به مسولین زندان سپرده بودند اما تا کنون به خواست های شان پاسخ مثبت گفته نشده است.
در بند اول پیشنهاد این زندان خواسته شده است: آنعده از زندانیانی که از ولایات به مرکز انتقال میگردند باید الزامیت آنان نیز به همراه مجرمین به زندان فرستاده شود زیرا زندانیان بخاطر عدم رسیدن الزامیت شان حتی بعد از پوره شدن قید شان تا مدتی طولانی در زندان باقی میمانند
در فقره دوهم پیشناد نیز چنین ذکر گردیده است: وقتی که حبس یک زندانی ختم میگردد در همان روز بدون هیچگونه قید و شرطی باید آن زندانی آزاد گردد.
همچنان در فقره 5 ـ خواست های این زندانیان نیز بخاطر گرفتن ضمانت بعد از حبس گفته شده است که یک زندانی بعد از اینکه محکمه بالایش یک مدت قید را صادر میکند و زندانی در صورت که معیاد قید را هم ختم کرده باشد، تا زمانیکه یک ضمانت ندهند از زنان آزاد نمیگردد و این زندانیان این روش را غیر قانونی خواندند زیرا یک محبوس قیدی که بالایش صادر گردیده است آن را سپری کرده است پس نیازی به سپردن ضمانت ندارد.
همچنان در فقره 12 ـ خود این زندانیان خواسته اند که باید تبدیلی زندنیان به ولایات آزاد باشد.
همچنان گفته های زیادی وجود دارد که زندانبانان فرمان عفوع صادر شده رئیس جمهور را به به صورت درست آن همه جانبه تطبیق نمیکنند و از زندانیان تا زمانیکه چون نگیرند به همین دلیل در قره 9 ـ خواست های خود این زندانیان نیز گفته اند که در فرمان هایی که رئیس جمهور برای رهایی زنانیان و یا عفو آنان صادر میکند، نباید استثنای وجود داشته باشد