این اعتراض در حالی رخ داد که روز دهم ثور در حملۀ داعش بر خبرنگاران در کابل، 9 خبرنگار و عکاس کشته شدند.
شیرشاه نوابی یکی از خبرنگاران معترض به اسپوتنیک می‌گوید:
«مسولین نهادهای مدافع حقوق خبرنگاران بعد از حملۀ انتحاری که باعث شهادت ۹ تن و زخمی شدن ۵ تن دیگر از کارمندان رسانه‌ها شد، به محل حادثه رفته و قطعنامه‌یی را صادر کردند که این قطع‌نامه‌ها، هیچ درد یک خبرنگار را درمان نمی‌کند».
این خبرنگاران در سوم می که برابر با روز آزادی مطبوعات است اعتراض شان را بیان کردند و در برابر ساختمانی گرد آمدند که در آن تجلیل از روز آزادی مطبوعات از سوی کمیتۀ مصونیت خبرنگاران جریان داشت. آنان نهادهای خبرنگاری را متهم به فساد مالی و مصرف بیجای پول می‌کنند.
همچنان آقای نوابی کمیتۀ مصونیت خبرنگاران را به فساد متهم کرده می‌گوید:
«این کمیته در حالی به ده‌ها هزار دالر به بخاطر تجلیل از روز مطبوعات به مصرف می‌رساند که خانواده‌های خبرنگاران چون شهید توخی از تلویزیون طلوع و شهید شاه‌مری عکاس اسوشیتد پرس چشم به راه یک لقمه نان استند».
به گفتۀ آنان به جای برگزاری مراسم نمایشی با چند هزار دالر هزینه، می‌توان به خانوادۀ خبرنگاران قربانی کمک کرد.
خبرنگاران معترض از مدیران رسانه‌هایی که خبرنگاران شان به شهادت رسیده است، خواهان پرداخت معاش ماهوار آنان برای خانواده‌های شان شدند زیرا به گفتۀ آنان شماری از این شهدا در خانواده نان‌آور دیگری ندارند.
برادر احمدشاه عظیمی خبرنگار خبرگزاری ندای‌آگاه که در حملۀ گذشته به شدت زخم برداشته است، کمیته مصونیت را متهم به فساد های مالی و خرچ های بی‌مورد کرده گفت که این پول های که خارجیان برای خبرنگاران داده بود، چرا باید به جای کمک به خبرنگاران، صرف این گونه محافل شود.
این اعتراض با پیشنهاداتی به حکومت افغانستان جامعۀ جهانی و مسوولین رسانه های داخلی و خارجی رسانه‌های داخلی و خارجی به پایان رسید. آنان تأکید کردند که رسانه‌ها مکلف اند تا خبرنگاران شان از بیمه صحی برخوردار باشند، وسایل ایمنی باید برای خبرنگاران خود فراهم سازند. آنان خواهان بسته شدن نهادهایی بنام کمیته مصونیت خبرنگاران، شورای ژورنالیستان، اتحادیه خبرنگاران و بازار رسانه‌ها شدند زیرا به گفتۀ انان این نهادهای فعالیت موثری برای دفاع از حقوق خبرنگاران ندارند.