اختصاصی اسپوتنیک؛ روایت دردناک "ورزشکار فتنس" از زندگی زیر سلطۀ طالبان
عضو شوید
بسیاری از زنانان ورزشکار در وضعیت بد اقتصادی و امنینتی به زندگی شان ادامه می‌دهند.
به گزارش اسپوتنیک، تمنا زریاب پریانی، ورزشکار رشتۀ فتنس است. پریانی با اشتیاقی که برای این رشتۀ ورزشی داشته، از هیچ تلاشی دریغ نکرده است.
او با وجود فضای بسته و با محدویت‌های که مواجه شد، از ورزش دست نکشید و به راه‌اش ادامه داد. او در رقابت‌های داخلی چند مدال نیز دارد.
اکنون و با تسلط دوبارۀ طالبان پس از بیست‌سال، زندگی برای زنان افغانستان بسیار دشوار شده است. این دشواری را، زنان ورزشکار بیش از همه احساس می‌کنند.
تمنا زریاب پریانی، در مصاحبۀ اختصاصی با "اسپوتنیک افغانستان" می‌گوید که زنان اکنون در تمامی ابعاد با فشارهای روانی و مشکلات جدی اقتصادی مواجه هستند.
پریانی، در پاسخ به این پرسش خبرنگار اسپوتنیک که چهار ماه زندگی زیر سایۀ طالبان، برای او چگونه بوده است گفت:
"متاسفانه زنان در تمامی ابعاد با مشکل رو به رو هستند. این طبقه تحت فشار جدی قراردارند. ورزشکاران زن به باشگاه‌ها رفته نمی‌توانند. پیش از این هم با مشکلاتی مواجه بودیم.
حالا همه خانه نشین هستند. ترس و وحشت از چهره خشن طالبان است. زنان را شلاق می‌زنند. فرصت تحصیل و آموزش را از اما گرفته اند."
پریانی در دامه در مورد وضعیت زندگی ورزشکاران گفت:
"اوضاع امنیتی بسیار بد است. هر روز یک اتفاق می‌افتد. یک روز ماین مقناطیسی منفجر می‌شود. نمی‌دانی که کجا خطر وجود دارد. هر جای خطر است. کمیته ملی المپیک اعلام کرده که تنها خانم های بخش کریکت می‌توانند ورزش کننند. برای ورزشکاران دیگر اجازه نیست."
این ورزشکار افغانستان در ادامه به وضعیت زنان ورزشکار اشاره می‌کند و می‌گوید:
"فقط همان یک رشته (کریکت) برای شان اولویت دارد. تعدادی زیادی از زنان به دلیل مشکلات دست به خودکشی می‌زنند. با این شیوه می‌خواهند به زندگی شان پایان دهند. این آمار هر روز رو به افزایش است. فقر و تنگدستی و این موضوعات باعث، اساس زندگی زنانان امروز است."
او در خصوص اینکه آیان در حال حاضر به ورزش می‌پردازد، گفت:
"من در خانه هستم. حس و حال ورزش کردن را ندارم. هر روز وقتی از خواب بیدار می‌شوم یک اتفاق می افتد. یک زن خودش را حلق‌آویز کرده است. اصلا احساسی برای ورزش کردن نیست. تنها کتاب میخوانم. فیلم تماشا میکنم...
"زندگی خلاصه شده با چهار دیواری خانه. با تشویش و گریه کردن و نگرانی نمیشود چیزی را حل کرد. وقتی بحران است باید راهی پیدا کرد و به زندگی معنا داد. "
آیا با دیگر ورزشکاران زن هم در تماس هستی؟
"تعدادی زیادی از ورزشکاران زن به شکل قاچاقی به کشورهای همسایه رفتند. بسیاری ها اکنون در خانه های شان در وضعیت بد به سر می‌برند. از آیندۀ نامعلوم هراسان هستند."
