به باور آنها سکتور آموزش و پرورش در افغانستان سال هاست در فرایندی تاریخی از یک طرق سیاسی شده و از سوی دیگر به شیوه های گوناگون به سوی افراطیت دینی کشانیده شده است. از دید بسیاری از آگاهان، حکومت سیاه طالبان، از مهمترین مصداق های افراطی سازی نظام معارف در افغانستان است.
بنیادگرایی دینی در دوره های خاصی از تاریخ در پشتیبانی نظام سیاسی، وارد معارف افغانستان گردیده است که از یک طرف سبب ایدولوژیک ساختن آموزش و پرورش گردید و از طرف دیگر بنیان های اساسی معارف و پرورش نیروی انسانی متخصص و آگاه را صدمه زده است.این کنشگران حقوق بشر و فعالان مدنی و اجتماعی طی یک قطعنامه‌ی از دولت می‌خواهد که به این 5 خواست شان توجه کند.
1_ رهبری وزارت به صورت جدی و با یک برنامه‌ی دراز مدت؛ تدابیری را جهت غیر سیاسی سازی نصاب معارف و از بین بردن روایت‌های رادیکالی و خوانش های افراطی دین روی دست گیرد تا شاهد ظهور خشونت، تشدد و افراطیت در جامعه نباشیم.
2_ حکومت افغانستان به ویژه پارلمان کشور، برای جلوگیری استفاده ابزاری از نظام آموزشی کشور اقدامات جدی را روی دست گرفته وهر نوع تصمیمی که از سوی این وزارت در مغایرت با احکام قانون اساسی کشور باشد پارلمان از آن حمایت نکند.
3_ تصمیم خود سرانه‌ی ممنوعیت ترانه خوانی دختران که ناقض احکام قانون اساسی و سایر قوانین نافذه کشور می باشد، هر چه عاجل از سوی نهادهای عدلی و قضایی بررسی شده و مسوولین آن حکم را مجازات نمایند.
4_ به نظام سرپرستی در وزارت خانه ها خصوصا وزارت معارف کشور نقطه پایان داده شود و به یک مسئول دلسوز، کارا و متخصص فرصت خدمت داده شود.
5_ در مورد پنجم هم این گروه کنشگران حقوق بشری و مدنی از تمامی شهروندان، فعالین حقوق زن، فعالین مدنی، سیاسی و اجتماعی می‌خواهند که در برابر تصامیم مغرضانه و غیر قانونی وزارت معارف الی جامه‌ی عمل پوشانیدن خواست های شان صدای شان را بلند کنند و از این گروه پشتبانی کنند.در گذشته نیز مردم در پیوند به طرح وزارت معارف که همانا ادغام سازی مکاتب و مساجد و تدریس شاگردان صنف اول تا صنف سوم در مساجد بود واکنش های نشان دادند و با این طرح ممنوعیت ترانه خوانی دختران واکنش مردم تندتر شده و این طرح غوغای در فضای مجازی برپا کرده بود.با وضعیت آشفته سیاسی که افغانستان دارد روشن نیست که به خواست های این گروه پاسخ داده خواهد شد یا خیر؟
