به گزارش اسپوتنیک به نقل از European Journal of Epidemiology، این دانشمندان می‌گویند که گزینه سازش که به کاهش آسیب های اقتصادی و جلوگیری از بیماری همه‌گیر کمک می‌کند، متناوب قرنطین و کاهش محدودیت‌ها برای یک سال و نیم است.
دانشمندان موافق هستند که اقدامات قرنطین طولانی مدت به کاهش بار سیستم‌های صحی کمک می‌کند و در عین حال اثرات سوء بر اقتصاد نیز خواهد گذاشت. اما کاهش یا از بین بردن کابل رژیم انزوا خانگی و قرنطین، خطر شیوع بیشتر این بیماری را افزایش می‌دهد. به گفته آنها، بهرین گزینه رعایت کردن جدی فاصله اجتماعی و حذف جزئی محدودیت‌ها می‌تواند باشد.
محققان برای تعیین بهینه‌ترین مدت دوره قرنطین و کاهش قرنطین، از مدلی استفاده کردند که پارامترهای زیادی را در نظر می‌گیرد و امکان پیش‌بینی شیوع کرونا را در 16 کشور از مناطق مختلف دنیا فراهم می‌کند. محققان تاثیر 18 ماهه رویکردهای مختلف کنترول بیماری همه‌گیر را بر میزان بستری و تعداد بیمارانی که نیاز به مراقبت‌های ویژه دارند، ارزیابی کردند.
دانشمندان سه سناریو را در نظر گرفتند: عدم محدودیت‌ها، محدودیت‌های متوسط با کاهش بعدی و محدودیت‌های شدید با کاهش متعاقب آن. پس از تحقیق معلوم شد که مقدار شاخص عدد سرایت پایه در صورت عدم محدودیت (قرنطین) برابر با 2.2 است، یعنی یک نفر با کرونا به‌طور متوسط می‌تواند 2.2 نفر را آلوده کند. همچنان این میزان در محدودیت‌های متوسط و شدید به ترتیب برابر 0.8 و 0.5 بوده است.
به گفته دانشمندان یک دوره 50 روزه محدودیت متوسط و بعد از آن کاهش 30 روزه، باعث می‌شود که شیوع کرونا کاهش یابد، اما در کاهش تعداد افراد مبتلا که وضعیت صحی شان وخیم است کمک نمی‌کند. یک دوره محدودیت شدید با رعایت فاصله اجتماعی موثرتر بوده است و در صورت ادامه آن به مدت 18 ماه از تعداد زیادی عفونت‌ها و مرگ و میرها جلوگیری می‌کند. محققان به این نتیجه رسیده اند که چنین برنامه‌ای برای کشورهای کم درآمد مناسب است و اثرات سوء بر اقتصاد را کاهش می‌دهد.
