سبستیان روبلین (Sebastien Roblin) در مطلب منتشره در نشریه National Interest (امریکا) می نویسد، اتحاد جماهیر شوروی تحت البحری های تقویت شده تولید کرد که می توانند سریعتر شنا نمایند، آسیب بیشتری وارد کنند و نسبت به نمونه های مشابه امریکایی در آب عمیق تر فرو روند، اما نیروی بحری ایالات متحده اطمینان داشت که تحت البحری های آنها نسبت به تحت البحری های شوروی برتری قابل توجهی دارد، زیرا دومی صدای بسیار زیادی داشتند. در صورت درگیری نظامی بین این دو ابرقدرت، تحت البحری های بی صدای امریکایی به احتمال زیاد تحت البحری های شوروی را به آسانی کشف می کردند - و آنها را با اژدرهای هدایت شونده از بین می بردند. ولی این اطمینان نیروی بحری ایالات متحده در اواسط دهه سال های 1980 زمان تضعیف شد، هنگامی که بحریه اتحاد جماهیر شوروی تحت البحری های راکتی اتمی کلاس «کوسه ماهی» را به آب انداختند. پس از گذشت بیش از 30 سال، این تحت البحری ها اساس بحریه تحت البحری های ضربتی اتمی روسیه را تشکیل میدهند و اکنون نسبت به بسیاری تحت البحری های امریکایی بی صداتر هستند.
اطلاعات استخباراتی که در دهه 1970 توسط جاسوسان جان واکر (John Walker) و جری ویت ورث (Jerry Whitworth) داده شد، بحریه شوروی را متقاعد کرد که نسل بعدی تحت البحری ها را بی صداتر سازند. پس از ساختن بسیاری از تحت البحری های پروژه 671 «شوکا» (مطابق تصنیف ناتو - ویکتور) و تحت البحری های گران قیمت با بدنه تیتانیوم پروژه 945 «باراکودا» (طبق تصنیف ناتو - سیرا)، در سال 1983 ساخت اولین تحت البحری پروژه 971 «شوکا» آغاز شد. "(طبق کدگذاری ناتو -" کوسه ماهی "). این زیردریایی جدید مجهز به ابزارهای مدرن چند منظوره و دستگاههای کنترول کمپیوتری است که از جاپان و سویدن وارد شده و به مهندسان شوروی اجازه می داد پروانه ای آرام هفت پره ای را روی آن نصب کنند.
تحت البحری های «Shark-I» - در روسیه به نام «شوکا» یاد می شدند - در درجه اول برای پیگرد تحت البحری های نیروی بحری امریكا بویژه برای تحت البحری های راکتی در نظر گرفته شده بودند.
در عین حال، کارخانه های کشتی سازی روسی همچنان کار خود را برای تکمیل روند ایجاد تحت البحری های جدید و نسبتاً گران قیمت Shark-II ادامه دادند: طبق برخی تخمین ها، در سال 1996 هزینه یك تحت البحری این نوع 1.55 میلیارد دالر بود که نظر به محاسبه با پول معاصر، این 4 میلیارد دالر می شود.
طبق معلومات نشریه Jane's ، امروز نیروی بحری روسیه با 10-11 تحت البحری «شوکا» (اکولا) مسلح است، اما فقط 3 یا 4 تحت البحری از آنها در شرایط عملیاتی قرار دارند، در حالی که بقیه در حال تعمیر هستند. ولی تحت البحری های بحریه روسی بیکار نیست. در سال 2009، دو تحت البحری «اکولا» در سواحل شرقی ایالات متحده مشاهده شد. سه سال بعد، طبق اطلاعات تأیید نشده تحت البحری کوسه ماهی دیگر یک ماه را در خلیج مکزیک گذرانده بود (این بار نیروی دریایی ایالات متحده آن را تکذیب کرد). براساس برخی گزارش ها، طی چند سال گذشته، روسیه تحت البحری های «کوسه ماهی» را بهبود بخشیده و آنها را به راکت های کروز مرگبار کالیبر مجهز کرده که روسیه در سال 2015 از تحت البحری روستوف-دون به سمت اهداف در سوریه شلیک کرد.
با وجود آمادگی کم جنگی تحت البحری های «اکولا»، آنها همچنان اساس بحریه تحت البحری های ضربتی اتمی روسیه را تشکیل میدهند و حداقل 10 سال در خدمت باقی خواهند ماند، یعنی تا لحظه ای که تولید تحت البحری های کلاس «یسین» شروع شود. تا آن زمان، شاخص های بلند کمتر محسوس بودن تحت البحری های کلاس «اکولا» به آنها اجازه می دهد، تا چالش جدی برای متخصصان مبارزه ضد تحت البحری ها باقی بمانند.
