کیمبرلی کارتیی (Kimberly M.S. Cartier) در مطلب منتشره در نشریه Smithsonian (امریکا) می نویسد، اگر شما فرصت مودل سازی پرواز رویایی خود را به سمت اورانوس یا نپتون میداشتید، پس آن چه گونه معلوم میشد؟
آیا شما سطح کمتر جالب میراندا قمر اورانوس را تحقیق میکردید؟ یا شاید حلقه های عجیب و عظیم نپتون را؟ یا تعامل شگفت انگیز این سیارات با باد خورشیدی را؟
اما اگر می توانید همه کارها را یکباره انجام دهید، پس چرا یک هدف واحد را انتخاب می کنید؟
اخیراً، سیاره شناسان یک پرواز فرضی را به سمت یکی از سیارات بزرگ یخی منظومه شمسی ما طراحی کرده اند. آنها با در نظر گرفتن آخرین نوآوری ها و پیشرفته ترین فناوری ها فهمیدند که سفینه فضایی رویایی مانند پرواز به اورانوس چگونه است.
مارک هوفشتادتر (Mark Hofstadter)، همکار ارشد لابراتوار حرکت ریاکتیوی و انستیتوت تکنالوژیکی کالیفرنیا در پاسادنا گفت: "ما می خواستیم به فناوری هایی برسیم که واقعاً افق ها را گسترش می دهند. فکر کردن راجع به این که آنها در ظرف 10 سال ظاهر می شوند، جنون نیست." هوفشتادور نویسنده تحقیقات داخلی لابراتوار حرکت ریاکتیوی است که وی راجع به آن در تاریخ 11 دسامبر در نشست خزانی اتحادیه جیوفیزیک امریکا معلومات داد.
برخی از نوآوری ها تجسم طبیعی تکنالوژی های موجود است. مارک هوفشتادتر در مورد تجهیزات کوچک و سبک و شیماهای میکروسکوپی کمپیوتر معلومات داد. اگر از پیشرفته ترین سیستم ها استفاده کنید، می توان وزن را کاهش داد و جای زیادی را در داخل فضاپیما خالی کرد. او می گوید: " راکت می تواند کتله معین را به فضا انتقال دهد و بنابراین هر کیلوگرم صرفه جویی شده ساختاری به ما امکان ارسال وسایل اضافی علمی را فراهم می سازد."
انجن ایونی هسته ایی
در فضاپیمای رویایی دو فناوری وجود دارد که خود را در فضا ثابت کرده اند که در ترکیب یک انجن کاملاً جدید به نام دستگاه برقی با رادیوایزوتوپ ها (ESUR) یاد شده است.
این سفینه فضایی درست مانند هر دستگاه دیگر کار می کند. بطری انرژی لازم را برای تأمین نیرو از سیستم های داخلی و فعال ساختن انجن فراهم می کند. مواد سوخت از طریق انجن عبور می کند، جایی که تعامل کیمیاوی رخ می دهد و نیروی ریاکتیوی ایجاد می شود و سفینه را به حرکت می آورد.
در سفینه فضایی رویایی، بطری انرژی را از تجزیه رادیواکتیو پلوتونیوم دریافت می کند که منبع ترجیحی انرژی هنگام پرواز در قسمت بیرونی منظومه شمسی است، جایی که نور کم خورشید وجود دارد. «Voyager 1 »، «Voyager 2» ، «Cassini» و
«New Horions» دارای منبع انرژی رادیوایزوتوپ بودند، اما از سوخت هیدرازین در انجن شیمیایی استفاده می کردند که به سرعت آنها را به گوشه های دورتر منظومه شمسی میرساند.
گاز کسینون بسیار باثبات است. فضاپیما می تواند آن را به مقادیر زیادی در یک ظرف تحت فشار منتقل کند.
در حال حاضر، ناسا برای پرواز به اورانوس و نپتون آمادگی نمی گیرد. در سال 2017، هوفشتادتر و همکارانش اصرار داشتند که پرواز به یکی از سیارات غول پیکر یخی ضروری است و اکنون آنها امیدوارند که فناوری های آینده به کسی الهام ببخشند که پیشنهادی را برای چنین پروازی ارائه دهد.
