مایکل گرشکو (Michael Greshko) در مقاله منتشره در نشریه National Geographic (امریکا) می نویسد، امروز، یک روز قبل از سالگرد این حادثه تاریخی، دانشمندان گفتند که سفینه «Voyager-2» را فراتر از این آستانه مشاهده کرده که به بشریت در مورد کشف برخی از اسرار منظومه شمسی امید می بحشد.
پنج پژوهش که امروز در مجله «Nature Astronomy» منتشر شده، توضیح می دهد که چگونه یک فضاپیما برای اولین بار از شارژ الکتریکی یا پلاسما نمونه گیری کرده که فضای بین ستاره گان و گوشه های دور منظومه شمسی را پر کرده است. این یکی دیگر از دستاوردهای سفینه «Voyager-2» است که در آغاز سال 1977، تنها پرواز در تاریخ به سیارات غول پیکر یخی Uranus و Neptune انجام داد.
سفر سفینه «Voyager-2» به فضای بین ستاره ای ادامه منطقی ماموریت Voyager-1 است که این موفقیت را در سال 2012 به پایان رساند. معلومات هر دو سفینه فضایی مشترکات زیادی دارند، از جمله تراکم ذرات که در فضای بین ستاره گان با آنها روبرو شده اند. اما این به اندازه کافی شگفت آور است که سفینه ای دومی نیز بسیاری از تفاوت های اساسی را کشف کرده و سوالات جدیدی درباره حرکت آفتاب از طریق کهکشان ایجاد کرد ه است.
اد استون (Ed Stone)، فیزیکدان انستیتوت تکنالوژیکی کالیفرنیا و شرکت کننده پروژه Voyager، هفته گذشته اعلام داشت: "این یک پرواز واقعاً برجسته است."
جیمی رانکین (Jamie Rankin)، فیزیکدان پوهنتون پرینستون، می گوید: "این حیرت آور است که بشریت وارد فضای بین ستاره گان شده است." او خود در تحقیقات شرکت نداشت. "برای اولین بار، ما پس از پرواز Voyager-1 به آنجا رسیدیم ، اما پرواز سفینه «Voyager-2» جالب تر است، زیرا اکنون می توان مکان های مختلفی را در فضای بین ستاره گان باهم مقایسه کرد."
معمای دیگر وقتی ظاهر شد که Voyager-1 در فاصله نزدیک به 1.3 میلیارد کیلومتر به وقفه در تشعشعات آفتابی نزدیک شد و به یک فضای مبهم مشخص وارد شد که در آن باد خورشیدی به حداقل می رسید. «Voyager-2»، قبل از عبور از وقفه در تشعشعات آفتابی، به یک لایه کاملاً متفاوت ایجاد شده توسط باد خورشیدی - به اندازه کافی عجیب و غریب، به ضخامت همان قشر "ضعیف" که توسط Voyager-1 مشاهده شده بود، وارد گردید.
کوئین می گوید: "همه اینها بسیار عجیب است." "معلوم است که ما به معلومات بیشتری نیاز داریم."
حل این معما ها به معلومات جدید در مورد هلیوسفییر به عنوان یک کل نیاز دارد.
اما علیرغم اینكه سایر سفینه های فضایی به سمت خارج در حال حركت هستند، آنها قادر نخواهند بود معلومات مربوط به به وقفه در تشعشعات آفتابی را انتقال دهند. فضاپیمای New Horizons ناسا با سرعت 50 هزار کیلومتر در ساعت از منظومه شمسی خارج می شود. در دهه 2030، او انرژی خود را از دست میدهد و در مسافتی بیش از 1.6 میلیارد میل از لبه بیرونی هلیوسفییر خاموش می شود -. بنابراین ، دانشمندان Voyager خواستار ادامه زونداژ فضای بین ستاره ای هستند. هدف آنها ماموریت 50 ساله است که برای چندین نسل طراحی شده است، تا قسمت بیرونی منظومه شمسی را، مناطقی تحقیق نشده که باد خورشیدی به آن نمی رسد، بررسی کند.
نسل جدیدی دانشمندان، از جمله رانکین که در مورد معلومات فضای بین ستاره گان Voyager 1 در انستیتوت تکنالوژیکی کالیفرنیا رساله دوکتورای خود را تحت راهنمایی استون نوشته، آماده ادامه کار در این عرصه می باشند.
او می گوید: "کار با آخرین اطلاعات مربوط به فضاپیمای که پرواز آن قبل از تولد من آغاز شده بود، بسیار جالب بود. من از همه افرادی که Voyager را مطالعه می کنند، بسیار سپاسگزارم."
