سارا ستیوآرت (Sarah Stuart) از پوهنتون کالیفورونیا در دیویس (امریکا) اعلام داشت:«این مفکوره را آن خصوصیات غیرمعمولی مهتاب توضیح میکنند که ثابت ساختن آنها توسط تجربه با استفاده از تیوری موجود بوجودآمدن آن ممکن نمی باشد. مهتاب تقریباً ترکیب مشابه به زمین دارد، اما از آن اندکی تفاوت دارد. ما برای اولین بار توانستیم این تفاوت ها را توضیح نمائیم».
طی 30 سال اخیر عقیده بر آن بود که مهتاب در نتیجه تصادم تییا، جسم اولیه سیاروی، با «هسته» زمین بوجود آمده است. تصادم به پراگنده شدن بخش از احجار آنها به فضا منجر گردید و از همین مواد مهتاب تشکیل شد. این مفکوره را کتله مهتاب، مقدار کمتر آهن در آن و بقیه خواص قمر زمین بخوبی توضیح میکند.
ولی در صورت چنین تصادم بخش قابل ملاحظه مواد که مهتاب را تشکیل داده، باید سیاره فرضی تییا آورده باشد. از نظر ترکیب خود باید آن از زمین تفاوت میداشت، طوریکه اکثریت سیارات گروپ زمین و شهاب های نزدیک به زمین از آن فرق میشوند. اما در واقعیت امر ترکیب زمین و مهتاب باهم، بشمول بخش یکسان ایزوتوپ های بسیاری مواد و غیره عناصر، بسیار شبیه یک دیگر می باشد.
چهار سال قبل ستیوآرت و همکاران او شیوه چگونگی توضیح نمودن تقریباً 100% شباهت ترکیب مهتاب و زمین سنجیدند و فرضیه «سیارات یولا» را پیشنهاد کردند. مطابق این فرضیه، زمین — اولیه به اندازه سریع می چرخید که به کره شباهت داشت و در «یولا» فشرده شده بود که در دو ساعت فقط یکبار دور می زد و در عین حال به جناح افتاده بود. تصادم تییا با این «یولا» باید به مخلوط شدن کامل مواد آنها و بوجودآمدن مهتاب منجر شد که از نظر ترکیب با زمین یکسان می باشد.
این تیوری، طوریکه ستیوآرت و همکاران او اظهار میدارند، یک کاستی بزرگ دارد — برای تشکیل «درست» مهتاب لازم بود، تا تییا بر زمین تحت زاویه و سرعت معین سقوط میکرد و جسامت و کتله دقیقاً ثابت شده می داشت که این سناریو را بی نهایت کمتر محتمل می سازد.
به قول ستاره شناسان، همه مسایل را میتوان حل نمود، اگر تصور کرد که عواقب تصادم زمین و تییا، نسبت به آنچه که امروز قبول شده، به مراتب بیشتر فاجعه بار بودند. طوریکه سیاره شناسان عقیده دارند، تصادم روبروی آنها به تشکیل دیسک مسطح از پارچه های در مدار سیاره ما که از آن بعداً مهتاب بوجود آمده، منجر نه شده، بلکه به حلقه عظیم مذاب از احجار کوهی و فلزات تبخیرشده منجر گردیده است.
سایمون لوک (Simon Lock)، همکار ستیوآرت افزود:«این حلقه واقعاً هم بسیار عظیم بود. قطر آن، نسبت به زمین، ده برابر بزرگتر بود و در خود حاوی موادی، به اندازه یک دهم سیاره ما، بود. بخش باقیمانده زمین، در نتیجه قوه عظیم تصادم، به مذابه مبدل گشت و در طول چند هزار سال مذابه باقی ماند».
این حلقه داغ به سرعت سرد شده می رفت که ماده آن را به مبدل شدن به مایع و سقوط روی سطح زمین به شکل «باران آتشی» فوق العاده متکاثف و فوق العاده سریع وادار می ساخت. قسمت از این باران در سطح مهتاب آینده ته نشین میشد که هسته آن در اطراف «حلقه داغ» در نتیجه سردشدن تصادفی و غلیظ شدن ماده آن بوجود آمده بود.
طوریکه ستیوآرت اشاره میکند، چنین مفکوره نه تنها اینکه چرا مهتاب و زمین از نظر ترکیب شان باهم بسیار مشابه می باشند، بلکه اینکه چرا در اعماق قمر ما عناصر مفر و سبک وجود ندارند که به فضا در زمان فرار نموده اند، وقتیکه «حلقه داغ» را زمین و مهتاب آینده حلقه نموده بودند، بخوبی توضیح میکند.
سیاره شناسان شناسان در نظر دارند در آینده نزدیک این مفکوره را آزمایش کنند و مودل کامل نظام شمسی نوزاد را بسازند که همه پروسه های را مدنظر میگرد که هنگام موجودیت آن در داخل «حلقه داغ» بوجود آمده میتوانستند و بر مواد آن چگونه اثر میگذاشت.
