شماری از مردم باور دارند که تابلوهای او خلاف باورها و سنت‌های رایج در افغانستان است و او را سرزنش و گاهی حتا تهدید می‌کنند که چرا از قهرمانان ، رهبران و یا هم شهدا نقاشی نمیکند؟
به گزارش اسپوتنیک، مراد شریفی یک نقاش از افغانستان است که ، اولین نمایشگاه نقاشی خود را بنام " جنس دوم " در صوفیا پایتخت بلغارستان که هدفش به تصویر کشیدن رنج‌های زنان کشور بود ، به نمایش گذاشت. او از ان زمان تا اکنون در کشور های مختلف اروپا 15 نمایشگاه برگزار نموده و اخرین نمایشگاه او در کشور هالند در اواسط ماه اکتبر برگزار گردید.
آقای مراد شریفی به این باور است که بسیاری از نارسایی‌های اجتماعی در افغانستان نامعلوم باقی میمانند و اگر رسانه ای شوند، بعد از مدتی فراموش می‌شوند، اما تصویر هرگز فراموش نمی‌شود.
آقای شریفی، در مصاحبه با اسپوتنیک ، در مورد اینکه از چه زمانی به نقاشی رو آورد و چه انگیزه باعث شد که بیشتر موضوع تابلو های خود را مشکلات زنان و موضوع تبعیض اجتماعی علیه زنان انتخاب نماید؟ گفت:
"من نقاشی را به صورت حرفه‌ای یاد نگرفته ام بلکه رنج‌ها، مشقات و تجربه‌های تلخ زندگی او را واداشته است که این همه احساس اش را با رنگ های روشن و درشت به تصویر بکشد."
اقای شریفی افزود: من از ولایت دایکندی افغانستان می باشم و مدتی در کابل زندگی کرده و سازمان اجتماعی زنان دایکندی را که جواز آنرا بصورت رسمی از وزارت عدلیه به دست آورده بود ، به منظور دفاع از حقوق زن، ایجاد نمود.
او در مورد انعکاس تابلو هایش در افغانستان و واکنش سیاست مداران میگوید:
"من به هیچ حزب و سازمان سیاسی و یا هم کدام رهبر وابسته نیستم و نقاشی‌های من بیشتر درد و آلام هموطنانم، خشونت علیه زنان، خشونت های خانوادگی، سنت های زشت تبعیض در مقابل اقلیت ها را نشان میدهد. من میخواهم واقعیت‌های جامعه و فریادهای را که هرگز شنیده نشده‌اند، به زبان رنگ بازگو کنم."
او می گوید:
"کار های من بیشتر فقط مربوط زنان افغانستان و مشکلات انها بوده و فعلا هم در جریان دو سال است که من بطور انترنشنل یا بین المللی و نظر به اطلاعاتی که در دسترسم قرار گرفته ولو که این مشکلات در هر نقطه ای از افغانستان هم بوده ، من کوشش نموده ام که با نقاشی خود آنرا به گوش جهانیان برسانم".
آقای شریفی گفت "با تصویر کشیدن واقعیت درد و رنج زنان افغانستان قصد توهین به کسی را ندارم" اما او نیز اضافه کرد که "برخلاف شماری از هنرمندان" گرچه من هنرمند نیستم" اما بیشتر تلاش می کنم که واقعیت های عینی در جامعه را به تصویر بکشم".
او میگوید:
"تشویق علاقه مندان و دید و باز دید مردم باعث شده که بیشتر انرژِی حاصل نموده و تا اکنون 15 نمایشگاه در کشور های مختلف از جمله بلغارستان، هنگری ، سویدن،هالند و شماری از کشور های دیگر بدون هیچ گونه حمایت مالی ، برگزار نماید."
او تاکید می‌کند که برای تابلوهایش تبلیغ نمیکند و بیشتر علاقمندان کارهای هنری‌اش زمینه برگزاری نمایشگاه‌ها را برایش فراهم می‌کنند و بدون کدام هزینه جایی را برای برگذاری نمایشگاه در اختیارش قرار میدهند.
در مورد اینکه آیا مخالفت های با شیوه ای نقاشی او صورت می گیر یا خیر؟ چرا که در جامعه مرد سالاری و سنتی افغانستان به تصویر کشیدن واقیعت ها چندان آسان هم نیست ، آقای شریفی تاکید می کند که بسیاری از نارسایی‌های اجتماعی در افغانستان بعد ازمدتی فراموش می‌شوند. اما او میخواهد که این نا رسایی ها باید فراموش نشوند و به گوش جهانیان رسانیده شود.
او میگوید:
"برای کسانی که به نمایشگاه می آیند تعجب آور است که من یک مرد هستم و در یک جامعه سنتی و مرد سالاری بزرگ شده و زندگی نموده ام چگونه می توانم چنین موضوعاتی را به تصویربکشم؟"
شماری از مردم باور دارند که تابلوهای او خلاف باورها و سنت‌های رایج در افغانستان است و او را سرزنش و گاهی حتا تهدید می‌کنند که چرا از قهرمانان ، رهبران و یا هم شهدا نقاشی نمیکند.
اقای شریفی می افزاید:
"من راه خود را انتخاب نموده ام و این تهدید ها و انتقاد ها برایم مهم نیست و میخواهم به عنوان یک طرفدار حقوق زن ، زیاد تر از امروز این پرابلم ها را به جهانیان نمایان بسازم تا باشد اگر از این راه بتوانم تغییری را در جامعه آورده و کمکی را برای زنان رنج دیده کشورم انجام داده باشم."
آقای شریفی،در پایان میگوید:
"تابلو هایش زندگی او است و میگوید که او برای داشتن چنین آثاری زحمات بسیاری را متحمل شده است."
وی گفت:
"مهاجرت او را واداشته که ناگفته هایش را به تصویر بکشد ولی آرزو دارد به عنوان مدافع حقوق زن شناخته شود نه به نام یک هنرمند یا نقاش."
آقای شریفی گفت که با تصویر کشیدن واقعیت درد و رنج زنان افغانستان قصد توهین به کسی را ندارد اما او برخلاف شماری از هنرمندان بیشتر تلاش می کند که واقعیت های عینی در جامعه را به تصویر بکشد.
