معترضان از آنچه که حمایت داکتر عبدالله از «استمرار اعمال تبعیض سیستماتیک برعلیه هزاره‌ها» عنوان شده، به شدت انتقاد کردند. آنان با سردادن شعارهای «عبدالله، عبدالله! کجا شد وعده‌ها؟» و «رئیس پنجاه فیصد، کجا شد رای ما؟» خواستار پاسخ‌گویی در قبال هشتاد درصد رایی شدند که مردم مناطق مرکزی در انتخابات، در حمایت از او به صندوق ریختند.
عبدالقادر حسنی از اعضای جنبش روشنایی در بامیان گفت که داکتر عبدالله تا کنون به هیچ‌یک از وعدهایی که در زمان مبارزات انتخاباتی به مردم بامیان داده بود، عمل نکرده است:«مردم بامیان خواستند تا درست در زمانی که نمایندگان چندین کشور آسیای میانه در این ولایت حضور دارند، در برابر داکتر عبدالله به‌عنوان یکی از کسانی که در تغییر مسیر خط انتقال برق ۵۰۰ کیلوولت ترکمنستان نقش داشته، اعتراض کرده و فریاد برابری‌خواهی خود را به گوش آنان برسانند.»
صدور فرمان شلیک بر معترضان!
اعمار شاهراه گردن دیوال که از مناطق مرکزی می‌گذرد، اتصال شمال و جنوب کشور از طریق بامیان و تامین برق این ولایت از مهم‌ترین وعده‌های داکتر عبدالله به مردم بامیان در کارزار انتخاباتی گذشته بود. معترضان می‌گویند که «حلقه انحصار در ارگ» در تبانی با عبدالله، مانع اجرایی شدن این وعده‌ها شده‌اند.
اعتراض هواداران جنبش روشنایی به این موضوع با برخورد تند نیروهای پلیس بامیان مواجه شد. معترضان می‌گویند که اداره محلی پس از سرکوب دو تظاهرات دیگر در سال گذشته و دو ماه قبل، برای جلوگیری از این حرکت اعتراضی، حتا دستور شلیک به معترضان را صادر کرده بود.
محمدجان ابراهیمی از دیگر معترضان می‌گوید که این احتمال به صورت قوی وجود داشت: «در اکثر اوقات دستور سرکوب معترضان از سوی والی بامیان صادر شده است و دست داشتن او در صدور فرمان شلیک بر معترضان نیز بعید به نظر نمی‌رسد.»
جدی‌تر شدن تهدیدات برعلیه معترضان
معترضان در بامیان به‌گونه‌های مختلف از سوی گروه‌های نامشخصی تهدید نیز شده‌اند. این تهدیدات پس از آن جدی‌تر شده‌اند که اداره محلی بامیان برای سومین بار از تامین امنیت حرکت اعتراضی آنان شانه خالی کرد.
مهرداد سرخوش یکی از شهروندان معترض از جدی‌تر شدن این تهدیدات در روزهای اخیر سخن می‌زند: «تعدادی از دوستان‌مان از طریق نیروهای امنیتی و برخی از احزاب سیاسی به انواع گوناگون تهدید می‌شوند؛ حتا عده‌ای از معترضان طی تماس تلفنی تهدید به مرگ شده‌اند.»
گروه‌های معترض در بامیان به شمول جنبش روشنایی، اداره محلی بامیان را مسئول هرگونه اتفاقی می‌دانند که منجر به صدمه دیدن افراد معترض به عملکرد دولت گردد. آنان این پرسش را مطرح می‌کنند که چگونه اداره محلی برای سرکوب تظاهرات نیرو در اختیار ندارد اما برای سرکوب آن صدها پلیس را می‌فرستد؟ با این وجود مسئولان امنیتی بامیان از مصاحبه در این مورد خودداری کرده اند.
حمایت از نشست نمایندگان کشورها
تظاهرات‌کنندگان در بامیان با صدور قطعنامه‌ای از برگزاری نشست گفتگوهای افغانستان و آسیای میانه با حضور نمایندگان نزدیک به بیست کشور، به‌عنوان یک فرصت مناسب برای افغانستان و بامیان حمایت کرده و گفته‌اند که برگزاری تظاهرات، ربطی به این نشست ندارد.
بازگرداندن توتاپ به بامیان به عنوان حق مسلم مردم مناطق مرکزی، محاکمه علنی عاملان انفجار دوم اسد سال گذشته در میدان دهمزنگ و رویدادهای سرکوب تظاهرات‌های مردم بامیان در هفت و هشت سنبله سال پیش و ۲۱ ثور سال جاری و منطقی‌‌سازی بهای برق مصرفی در این ولایت از مهم‌ترین خواست‌های معترضان است که در قطعنامه تذکر رفته است.
در قعطنامه از سازمان ملل نیز خواسته شده تا به‌عنوان نهاد دخیل در امور بین‌المللی بر اعمال دولت افغانستان نظارت کرده و در پایان یافتن تبعیض سیستماتیک و اصلاح سیاست‌های مبتنی برحذف و انکشاف نامتوازن در این کشور وارد اقدام گردد.
زمان احمدی- بامیان
